Η συναυλία στο Μόναχο, η οποία έγινε στο Olympianhalle, αποτελούσε τον μεγαλύτερο σταθμό της περιοδείας, και οι περίπου 5000 φίλοι των δύο συγκροτημάτων είναι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός για ένα δυστυχώς απαξιωμένο είδος μουσικής. Ευτυχώς οι Γερμανοί έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι κρατούν σταθερές κάποιες αξίες και γεμίζουν ακόμα μεγάλες αίθουσες, σε συναυλίες συγκροτημάτων που στην Ελλάδα στην καλύτερη να παίζαν στο Αν.
Το Olympianhalle δεν ήταν γεμάτο, αφού η χωρητικότητά του είναι πάνω από 10000 θεατές δίνοντάς μας έτσι μια κρύα αρχική εντύπωση. Η σκέψη όμως του πόσο σέβονται τους πελάτες τους οι Γερμανοί διοργανωτές και δεν τους κλείνουν σε κλουβιά ήταν πολύ σημαντική. 8 ακριβώς οι Europe ανέβηκαν στη μεγάλη σκηνή με το ομώνυμο τραγούδι από το “Last Look At Eden” και με τον Joey Tempest να κλέβει την παράσταση από το πρώτο δευτερόλεπτο με την εκπληκτική φωνή του αλλά και την αγέραστη σκηνική του παρουσία. Το πρώτο hit που ακούστηκε ήταν το “Superstitious” και ακολούθησε ένα αρκετά καλό setlist με παλιά και καινούργια τραγούδια που ικανοποίησε το κοινό. Η καινούρια μπαλάντα “New Love In Town” ξεχώρισε από τα νέα τραγούδια που ακούστηκαν, και σίγουρα θα παραμείνει στο setlist της μπάντας για αρκετά χρόνια. Κορυφαία στιγμή πάντως, η ακουστική εκτέλεση του “Carrie” με τον Tempest και την κιθάρα του μόνο πάνω στη σκηνή και φυσικά η φοβερή εκτέλεση του “The Final Countdown” στο encore.
Μετά από μία ώρα και πέντε λεπτά οι Europe εγκατέλειψαν τη σκηνή, αφού ήταν ώρα για την κορυφαία hard rock μπάντα της εικοσαετίας, τους Ελβετούς Gotthard. Το καινούργιο “Unspoken Words” χωρίς να είναι hit αποδείχτηκε καλή επιλογή για άνοιγμα αφού στη live εκτέλεσή του ακούστηκε πολύ πιο δυναμικό από ότι στο studio. Το πάρτυ όμως ουσιαστικά ξεκίνησε λίγα λεπτά μετά: “Gone too Far” και “Top Of The World”, 2 από τα καλύτερα hard rock τραγούδια της δεκαετίας ξεσήκωσαν τους συνήθως ξενέρωτους Γερμανούς, κάνοντάς μας να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε κάποια μεσογειακή χώρα. Για την απόδοση της μπάντας τι να πει κανείς? Ρωτήστε απλά όσους τους έχουν δει live.- Το setlist, όπως αναμενόταν, βασίστηκε στα τελευταία τους τρία άλμπουμ με τα οποία γίναν ευρύτερα γνωστοί, ενώ από τα πρώτα τους lps στο κανονικό set, δυστυχώς ακούστηκαν μόνο τα “Hush” και “Sister Moon”. Και λέω “κανονικό set” γιατί η καλύτερη στιγμή του live ήταν το εικοσάλεπτο ακουστικό τζαμάρισμα όπου ο κόσμος στις μπροστινές σειρές με υψωμένα ταμπελάκια ζήταγε από τους Steve Lee και Leo Leoni τραγούδια που είχαν χρόνια να παιχτούν live από το γκρούπ(π.χ. All I Care For, Lonely People).Πολύ σωστή κίνηση που δείχνει πόσο σέβονται τους fans τους. Κρίμα πάντως που το “Angel”, η καλύτερη 90’ς μπαλάντα, δεν ήταν μέσα στις επιλογές του κόσμου . Μερικά ακόμα highlights ήταν η δωδεκαμελής ομάδα μουσικών που ντυμένοι με παραδοσιακή σκοτσέζικη ενδυμασία συνόδεψαν με τις γκάιντες τους την μπάντα στο “Unconditional Faith” ,αλλά και το διπλό drum solo με τον Steve Lee να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τον Hena Habegger παίζοντας σε ένα δεύτερο drum kit που εμφανίστηκε ξαφνικά στη μέση του γηπέδου.
Το φοβερό “I Don’t Mind” από τον καινούργιο δίσκο, σήμανε την έναρξη της αποκορύφωσης του live και μαζί με τα “The Oscar Goes To You”, “Lift You Up” και φυσικά το “Anytime, Anywhere”, εκστασίασαν το κοινό, αναγκάζοντας την μπάντα να κάνει και δεύτερο encore για πρώτη φορά σε αυτή την περιοδεία, παίζοντας το “Mighty Quinn”. Η καλύτερη συναυλία της χρονιάς(οι AC/DC δεν μετράνε) έλαβε τέλος μετά από περίπου δύο ώρες εν μέσω αποθέωσης και ελπίζουμε πως το ραντεβού μας με την κορυφαία ευρωπαϊκή μπάντα αυτή τη στιγμή, θα είναι και πάλι πολύ σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου