ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Ανέκαθεν υπήρχε ένα θέμα για το πως αντιμετωπίζεις τα ''παλαιά'' συγκροτήματα. Εννοώ αυτά που μεγαλούργησαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να υπάρχουν στο μουσικό προσκήνιο. Λεπτό ζήτημα αν δεν θες ν' αδικήσεις. Σ' ορισμένες περιπτώσεις όμως θεωρώ πως εξάντλησα την - όποια - αντικειμενικότητά μου. Τα όρια ξεπεράστηκαν, τέρμα. ΑΡΝΟΥΜΑΙ...Τρεις δίσκοι που κυκλοφόρησαν προσφάτως ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία. Τρεις (κάποτε) πολύ αγαπημένες μπάντες. ΑΡΝΟΥΜΑΙ...με πόνο ψυχής, αλλά δίκαιος με τον εαυτό μου. ΑΡΝΟΥΜΑΙ...να τους δώσω την ευκαιρία μίας και μοναδικής ακρόασης. ΑΡΝΟΥΜΑΙ... κι εκνευρίζομαι, όταν παρατηρώ ότι (δεν τους το 'παν ακόμη;) παλαίμαχοι καλλιτέχνες κλέβουν χώρο, χρόνο, προβολή από τα νέα συγκροτήματα. Να γίνω πιο συγκεκριμένος...

DREAM THEATER - BLACK CLOUDS & SILVER LININGS

Θυμάμαι σαν να 'ταν χθες το σοκ που μου προκάλεσε το When Dream and Day Unite. Το πόσο εκστασιασμένος τους ''διαφήμιζα'' σε φίλους και γνωστούς. Το Images & Words τους παγίωσε στην συνείδησή μου ως το group που θ' αναβίωνε το μεγαλείο των 70ies χωρίς να αντιγράφει, που θα έφερνε το metal στην νέα δεκαετία φρέσκο, ανανεωτικό, ανατρεπτικό και υπερήφανο κόντρα στην μιζέρια, στην παθητικότητα και στην ασχετοσύνη (που θεωρήθηκε προσόν τότε) της εποχής. Η συνέχεια όμως απέδειξε πως τέχνη και business δεν συμβαδίζουν. Οι D.T. προσπάθησαν να ενσωματώσουν στο ύφος τους οτιδήποτε κυριαρχούσε στα charts: Pantera στο Awake με τα κοφτά - δήθεν aggressive riffs, Tool στο Six Degrees of... , μελωδικό rock στο Falling into Infinity ήταν η εποχή του Load και του Reload (οι Theater είχαν πάντα μια εμμονή με τους Metallica), nu metal στο Train of Thought (για την ακρίβεια Metallica-St. Anger, είπαμε...εμμονές - όχι καλλιτεχνικές). Έφθασαν δε στο ύπατο σημείο ξεφτίλας να τους γράψει τραγούδι ο Desmond Child. Ίσια κι όμοια με τον ... Ρουβά; Πόσο πιο χαμηλά; Αν κάνετε τον κόπο να κοιτάξετε την επίσημη δισκογραφία τους θα χάσετε το μέτρημα: σε είκοσι χρόνια καριέρας δέκα ''κανονικοί'' δίσκοι και γύρω στα πενήντα live CD, DVD, Best off/Compilations χωρίς να υπολογιστούν τα singles και τα EP. Έμπνευση απούσα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, copy paste ιδέες άλλων και solos για φτηνό εντυπωσιασμό. Flash metal που 'γραφε κι ο Ζαχαρόπουλος στο Metal Hammer αναφερόμενος στον προηγούμενο -αν δε μ' απατά η μνήμη- δίσκο τους. Οι ανοχή μου εξαντλήθηκε στο άθλιο Octavarium. Ένα από τα singles (ξεχνώ τίτλο) του Systematic Chaos ήταν στυγνή αντιγραφή Evanescence, ντροπή, δεν μπήκα στον κόπο να ακούσω το υπόλοιπο. Όμοια και το καινούριο τους. Αδιαφορώ. Υπήρχαν/υπάρχουν μπάντες καλύτερες (και σοβαρότερες) άξιες προσοχής. Σταματήστε να στηρίζετε απατεώνες. Αν τα ονόματα Hammers of Misfortune, Amaran's Plight, Heart of Cygnus, Six Minute Century, Mindwarp Chamber δεν σας λένε κάτι επαναπροσδιορίστε τη σχέση σας με το progressive.

STRATOVARIUS - POLARIS

Ναι, το καταλάβαμε πλέον πως η λέξη συγκρότημα έχει αλλάξει έννοια. Είναι κάτι αντίστοιχο με τις ποδοσφαιρικές ομάδες, ένα brand name, ανεξάρτητα με το ποιοι (μουσικοί) και τί (μουσική) παίζουν. Ακόμη κι έτσι όμως υπάρχει ένα όριο. Ο πυρήνας του group μένει ανέγγιχτος. Strato χωρίς Tolkki; Χωρίς τον ιδρυτή, τον δημιουργό, τον άνθρωπο που καθόρισε το ύφος έγραψε την μουσική, τους στίχους; Δηλαδή Manowar χωρίς DeMaio, Maiden χωρίς Harris, Sabbath χωρίς Iommi, Purple χωρίς Blackmore/Lord; Αν οι κύριοι Kotipelto, Johansson (κρίμα σ' είχα σε εκτίμηση), Michael ήθελαν να εκφράσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες ας ονόμαζαν κάπως αλλιώς την μπάντα. Κανείς δεν θα τους κατηγορούσε αν έμοιαζαν με Stratovarius, λογικό θα ήταν. Αυτό όμως είναι ανήθικο, απαράδεκτο, καπηλεία. Αρνούμαι να ακούσω (άρα και να κρίνω) το Polaris. Αντίθετα άκουσα προσεκτικά και τα δύο Revolution Renaissance (μέτρια και τα δύο) του Timo Tolkki. Στους R.R. μπορώ να μιλήσω με μουσικούς όρους, εδώ όχι. Δεν μ' ενδιαφέρει αν είναι νομικά κατοχυρωμένοι. Κι η δουλεία κάποτε νόμιμη ήτανε. Αι στο διάολο απατεώνες.

QUEENSRYCHE - AMERICAN SOLDIER

Τούτοι ανήκουν σ' άλλη κατηγορία. Δεν εμπορεύτηκαν τ' όνομά τους, δεν καπηλεύτηκαν. Τιμιότεροι από τους προαναφερθέντες αλλά λιγότερο εμπνευσμένοι τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Κι επειδή μ' ενοχλεί το ''σοφιστικέ'' και το ''αρτίστικο'' που τους έχουν προσδώσει ας πούμε μερικές αλήθειες: οι 'Ryche έχουν να βγάλουν σημαντικό δίσκο από το Rage for Order, εικοσιτρία χρόνια πριν. Χάρη σ' αυτόν και το προηγούμενο (The Warning) μπήκαν στο πάνθεον των μεγάλων. Το πολυδιαφημισμένο Operation: Mindcrime ήταν ένα συμβατικά καλό album με εύπεπτα τραγούδια, μερικές εξαιρετικές στιγμές και σε καμία περίπτωση prog. Τη φήμη του τη χρωστά στο στιχουργικό concept. Η συνέχεια αδιάφορη: arena big rock (ο μόνος λόγος που δεν έγιναν star ήταν η εσωστρέφεια και το low profile του Tate), δήθεν εσωτερική μουσική (στα 90ies όλοι ανακάλυψαν την παθητικότητα και την μιζέρια), ψευτομοντέρνο rock, ελάχιστα καλά τραγούδια. Δηλώνω σίγουρος πως αν οι περισσότερες δουλειές τους κυκλοφορούσαν μ' άλλο όνομα θα περνούσαν απαρατήρητες. Οι ευκαιρίες τους εξαντλήθηκαν στο Operation: Mindcrime II (τί μετριότητα). Η φλόγα έχει χαθεί. Οι αντοχές μου επίσης. Να περάσει ο επόμενος που θέλει να καταχραστεί τον (υπερπολύτιμο) χρόνο και τις αναμνήσεις της εφηβείας μας.