REVOLUTION RENAISSANCE - "Trinity"

     Ακούγεται άτοπο, αλλά αυτό είναι το καινούργιο άλμπουμ των διαλυμένων Revolution Renaissance!! Λίγους μήνες μετά τη συμφωνία του με την Napalm Records και αφού κατάφερε να συγκροτήσει ένα φοβερό line up, ο πολυτάλαντος αλλά προβληματικός εδώ και πολλά χρόνια Timo Tolki αποφάσισε ξαφνικά ότι η σύντομη πορεία των Revolution Renaissance έφτασε στο τέλος της. Και όλα αυτά μετά από ένα εξαίσιο τρίτο άλμπουμ που θα μπορούσε να τους βάλει δυναμικά στην ελίτ του euro power της νέας δεκαετίας.

       Αφήνοντας πίσω τους αποτυχημένους πειραματισμούς του “Age Of Aquarius” αλλά και του μέτριου “Stratovarius” του 2005, στο “Trinity” επιστρέφει στον παραδοσιακό ήχο που όλοι οι Strato-fans αγαπήσαμε πίσω στα 90’s. Απόδειξη, τα εφτά πρώτα τραγούδια του δίσκου που άνετα θα μπορούσαν να είχαν γίνει κλασικά αν είχαν κυκλοφορήσει δέκα χρόνια πριν. Όσοι είχατε την ευκαιρία να ακούσετε το φοβερό ντεμπούτο τους, “New Era” είναι σίγουρο ότι θα ικανοποιηθείτε στο μέγιστο, με μοναδική αδυναμία στην σύγκριση των δύο αυτών δίσκων, τα φωνητικά του Gustavo Monsanto που σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν αυτά των Kiske, Sammett και Rantanen που είχαν μοιραστεί τα φωνητικά στο “New Era” . Στον αντίποδα, οι συμμετοχές των Bob Κατσιώνη στα πλήκτρα, και Magnus Rosen στο μπάσο, ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο των εφτά αυτών συνθέσεων. Το άλμπουμ κλείνει με το πιο ατμοσφαιρικό δεκάλεπτο ομώνυμο τραγούδι και με την μπαλάντα “Frozen Winter Heart”. Και τα δύο, χωρίς να είναι άσχημα τραγούδια, υστερούν σε σχέση με τα πρώτα εφτά του δίσκου. Ίσως βέβαια αυτό να είναι υποκειμενικό, αλλά πιστεύω πως οι κάλες ιδέες του Tolki σε τέτοιου είδους ατμοσφαιρικές συνθέσεις, εξαντλήθηκαν, με τον καλύτερο όμως τρόπο, με την κυκλοφορία του εξαίσιου “Elements Pt.1” πριν αρκετά χρόνια.  

    Το “Trinity” κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την σύντομη πορεία των Revolution Renaissance, δείχνοντας πως ο Timo Tolki, όταν θέλει, μπορεί ακόμα να μας προσφέρει πολύ καλά τραγούδια σε εμάς τους λίγους που επιμένουμε στο παραδοσιακό 90’ς power metal. Άλλωστε, αν κάτι πλησίαζε προς το heavy metal πριν δεκαπέντε χρόνια, αυτό ήταν το power metal των Blind Guardian και των Stratovarius και σίγουρα όχι το pop rock με κάφρικα φωνητικά των Slipknot.

7 1/2