Τα καλύτερα μαγαζιά βρίσκονται στην κόλαση… Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω, όσες φορές κι αν χρειαστεί. Ακόμα κι αν η κόλαση ήταν φέτος παγωμένη εξαιτίας του πολικού ψύχους στη Μεγάλη Βρετανία… Το Rockpages βρέθηκε για δεύτερη συνεχή φορά στο Prestatyn, χωριό της Βόρειας Ουαλίας, και παρακολούθησε από κοντά ένα από τα πιο οργανωμένα φεστιβάλ του κόσμου! Η οργάνωση και ο τρόπος λειτουργίας της συγκεκριμένης διοργάνωσης είναι για βραβείο. Δεν υπάρχει άλλο φεστιβάλ που να σου δίνει τη δυνατότητα να μείνεις μέσα στο χώρο του! Ο Duff Batye και η φοβερή και τρομερή ομάδα του έχουν δημιουργήσει ένα φεστιβάλ, για το οποίο μιλάει με ενθουσιασμό πολύς κόσμος και θα μιλήσει σύντομα ακόμα περισσότερος. Αυτό φαίνεται καθαρά άλλωστε… Από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν, από την πληρότητα, από την εν γένει κατάσταση, από τον επίλογο αυτού εδώ του κειμένου που διαβάζετε.
Αντί προλόγου
Οφείλουμε να ξεκινήσουμε το «οδοιπορικό» μας με ένα ευχαριστώ και μία συγνώμη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διοργανωτές που φρόντισαν για όλα, ακόμα και τη διαμονή μας (και τη διατροφή μας!). Μία μεγάλη συγνώμη σε όλα τα συγκροτήματα και καλλιτέχνες που δεν προλάβαμε ή δεν μπορέσαμε να δούμε, λόγω χρόνου, συνεντεύξεων και λοιπών υποχρεώσεων. Οφείλουμε επίσης να τονίσουμε πως το φετινό φεστιβάλ φιλοξενεί – για πρώτη φορά στην ιστορία του – μια Ελληνική μπάντα! Οι Elysion ταξίδεψαν μέχρι την κόλαση λοιπόν και πέρασαν καταπληκτικά! Περιγραφές και λεπτομέρειες καθώς και η απαραίτητη συνέντευξη θα ακολουθήσουν σύντομα. Εμείς, απλά, αισθανθήκαμε πολύ περήφανοι για αυτά τα παιδιά και χαμογελούσαμε όποτε κάποιος ξένος μας μιλούσε με ενθουσιασμό για αυτό το συγκρότημα που έφυγε από τη σκηνή καταχειροκροτούμενο…Πρόλογος, επίλογος, κείμενα πρώτης ημέρας : Κώστας Κούλης
Κείμενα δεύτερης ημέρας : Νίκος Αστυφίδης
Φωτογραφίες : Νίκος Αστυφίδης, Κώστας Κούλης
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου
Δυστυχώς, φέτος δεν μπορέσαμε να δούμε την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, την Πέμπτη δηλαδή, η οποία είναι η περίφημη warm-up day. Αναφέρουμε όμως όλες τις μπάντες που έπαιξαν γιατί έτσι πρέπει! Ξεκίνημα λοιπόν, στη σκηνή 3, αυτή που φιλοξενείται μέσα στην Pub “Queen Victoria”, μέσα πάντα στο χώρο του Pontin’s. Στις πέντε το απόγευμα ανεβαίνουν οι Rock Disco. Ακολουθούν οι Blind Ambition, οι Gypsy Pistoleros και οι Virgin Marys. Στη συνέχεια ο κόσμος κατευθύνεται προς τη σκηνή 2, με τους Krusher να ανοίγουν γύρω στις επτά και μισή. Έπονται οι Dumpy’s Rust Nuts, οι 9xDead (δεν το έψαξα αν πρόκειται για κάποια εμφάνιση-έκπληξη των 15xDead ή άλλο σχήμα), οι βετεράνοι του NWOBHM Tigertailz, οι Gentlemans Pistols, οι Attica Undercover (ή αλλιώς οι Attica Rage με τρελό setlist για απόψε), οι The Slide και κλείσιμο με τους Krusher τις πρώτες πρωινές ώρες!
Η Παρασκευή ξεκινάει από νωρίς. Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε εδώ ότι, όπως πάντα, το φεστιβάλ έχει κι ένα θέμα. Φέτος φέρει τον τίτλο «Πειρατές του Prestatyn» και την παράσταση κλέβουν οι κύριοι και οι κυρίες με κοστούμια εποχής και λοιπές εξτραβαγκάνζες. Το μεσημέρι και η σκηνή 3 υποδέχονται τους The Black Lights και η μέρα συνεχίζει με Toadstool, Liberty Lies και The Scutty Neighbors. Όταν μπαίνω στην Pub, παίζουν οι 15xDead, οι οποίοι διαθέτουν την οργή των Metallica και τον τσαμπουκά των νιάτων και της δίψας για καλή παράσταση. Είδα αρκετό κόσμο να χτυπιέται, ο οποίος κόσμος συνέχισε το κοπάνημα όταν οι Belligerence ανέβηκαν και αυτοί στη σκηνή. Καρφάτα riff και βάρβαρα φωνητικά από τους νεαρούς Βρετανούς, οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει τη δουλειά τους μόνοι τους, φτιάχνοντας τη δική τους εταιρεία! Δυνατή μουσική, Μέταλ και όχι μόνο, με μπρουτάλ δείκτες και δεμένη ενορχήστρωση.
Η σκηνή 2 ξεκινάει γύρω στις τρεις το απόγευμα, με τους Άγγλους HardRockάδες Die So Fluid και συνεχίζει με τους The Plight, την Ροκ-και-πέρα μπάντα από το Leeds. Ακολουθούν οι Starseed, ένα σχήμα το οποίο ξεκίνησε από τη Νότια Αφρική, μετακόμισε όμως στο Λονδίνο και παίζει μελωδικό Ροκ. Συνέχεια με τους Enforcer, τον Μέταλ οδοστρωτήρα από τη Σουηδία και από κει περνάμε στους Evil Scarecrow από το Nottingham, ένα σχήμα που χαρακτηρίζεται σαν Parody Metal… Ομολογώ ότι δεν πρόλαβα να τους δω, άρα δεν θα ήθελα να γ
ράψω κάτι από το κεφάλι μου. Κοντεύει οκτώ η ώρα και πάνω στη σκηνή βρίσκονται οι Άγγλοι Furyon, γεμάτοι δυναμικό μελωδικό Μέταλ. Οι Raising Sand, από το Λονδίνο, με το Punk/Rock και τα γρεζάτα γυναικεία φωνητικά δίνουν τη σκυτάλη στους Καναδούς Kobra And The Lotus και η φωνή της Brittany δονεί τα πάντα! Εντελώς Μέταλ φωνή, απίστευτο βιμπράτο (εντελώς φυσικό, όπως μας είπε και η ίδια) και πάρτε και μια διασκευή στο “Ace of spades”!
ράψω κάτι από το κεφάλι μου. Κοντεύει οκτώ η ώρα και πάνω στη σκηνή βρίσκονται οι Άγγλοι Furyon, γεμάτοι δυναμικό μελωδικό Μέταλ. Οι Raising Sand, από το Λονδίνο, με το Punk/Rock και τα γρεζάτα γυναικεία φωνητικά δίνουν τη σκυτάλη στους Καναδούς Kobra And The Lotus και η φωνή της Brittany δονεί τα πάντα! Εντελώς Μέταλ φωνή, απίστευτο βιμπράτο (εντελώς φυσικό, όπως μας είπε και η ίδια) και πάρτε και μια διασκευή στο “Ace of spades”! Hardcore Superstar! Οι Σουηδοί είναι παρόντες και η γιορτή ξεκινάει. Φοβερό και τρομερό show και πραγματικά κρίμα που έπεσαν πάνω στους Airbourne… Συνέχεια με τους βάναυσους Rocker που ακούνε στο όνομα JettBlack, για να ακολουθήσουν οι Blackstar Whiskey από τη Florida των ΗΠΑ, με πολύ Ροκιά και ένα άλμπουμ που αναμένεται εναγωνίως. Τη μέρα κλείνουν οι Λονδρέζοι Pythia, Μέταλ μπάντα με την Emily Ovenden στη φωνή.
Πάμε και στη μεγάλη σκηνή, τι λέτε; Πρώτο «όχημα» για απόψε οι Diamond Head. Ναι, η ζωή χωρίς τον Sean Harris είναι πολύ ωραία και ο Nick Tart φροντίζει τέλεια για αυτό. Ωραία φωνή, αποδίδει άψογα παλιά και νέα. Ο αρχηγός, ο Brian Tatler φυσικά, δεσπόζει πάνω στη σκηνή και οδηγεί την μπάντα, η οποία ξεκινάει με το “Play it loud”! Ακολουθούν διάφορες μελωδίες, γίνεται χαμός με το “It’s electric”, επίλογος με το “Am I evil?” και οι τύποι τα σπάνε! Ακολουθούν οι μεγάλοι FM, με τις μελωδικές, AORικές και όχι μόνο φόρμες, τον άψογο ήχο και τα τέλεια δεύτερα φωνητικά. Ομολογώ ότι έπαθα με τις φωνές τους. Ναι, έπαιξαν και το “That girl” (το έχουν διασκευάσει και οι Maiden), ενώ η διασκευή τους στο “I heard it through the grapevine” του Marvin Gaye ήταν απλά απολαυστική. Έπονται οι UFO, με τον θανατηφόρο Vinnie Moore να χαλάει κόσμο… Το κοινό τρελαίνεται με τα “Love to love” και “Doctor Doctor”, η μπάντα κλείνει με το “Shoot shoot” και από το καλό περνάμε στο άλλο καλό! Uriah Heep, μία μπάντα που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε στη σκηνή! Τρομερή εμφάνιση και άψογος ήχος και ο Mick Box ξανθός! Γιατί, καλέ; Με τα απανωτά “Look at yourself”, “July morning”, “Easy livin’” και “Sunrise” δεν νομίζω να υπήρχε έστω και ένας που να ήθελε κάτι παραπάνω.
Γύρω στις δέκα βγαίνουν στη σκηνή οι Airbourne, οι οποίοι, σύμφωνα με το πρόγραμμα, εκτελούν χρέη headliner. H τετράδα εμφανίζεται μέσα σε πανζουρλισμό, ενώ το στυλ της παραπέμπει άμεσα στη δεκαετία του ’80. Λυσσαλέο χτύπημα και βαρβάτο Ροκ. Ο ήχος είναι πολύ δυνατός και η μπάντα τα διαλύει όλα. Ο Joel είναι για απόψε ο δικός μας Angus! Γυμνός από τη μέση και πάνω, λέει ιστορίες, τραγουδάει, σολάρει, αστειεύεται, αδειάζει ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, ανοίγει κουτάκια μπύρας χτυπώντας τα στο κεφάλι του! Οι Αυστραλοί δίνουν ένα τρομερό show και το κοινό συμμετέχει με περισσή ενέργεια. Στη συνέχεια ανεβαίνουν στη σκηνή οι Skid Row και μας σερβίρουν μερικά από τα καλύτερα Ροκ τραγούδια που έχουμε ακούσει. “18 and life”, “I remember you”, “Monkey business”, “Slave to the grind”, “Youth gone wild” (encore) και όχι μόνο. O Rachel Bolan βγαίνει μπροστά και η μπάντα παίζει το “Psycho Therapy” (διασκευή Ramones), με τον Rachel στη φωνή – και το μπάσο φυσικά! Στο μεταξύ, ο ένας εκ των κιθαριστών, Scotty Hill, παθαίνει ένα στραπάτσο και χτυπάει το πόδι του. Η μπάντα βέβαια συνεχίζει να παίζει και μετά το τέλος του set, ο κιθαρίστας πάει στο νοσοκομείο!
Τελευταίοι στη μεγάλη σκηνή οι Fatal Smile. Ωραία μπάντα, την έχω δει μερικές φορές στο παρελθόν, είναι πάντα εντυπωσιακή. Με καινούργιο drummer και μερικά φονικά τραγούδια, οι Σουηδοί – αν και ταλαιπωρήθηκαν στη διαδρομή για εδώ – φροντίζουν να διασκεδάσουν όλους αυτούς τους σκληροτράχηλους Ροκάδες που μένουν στις θέσεις τους μέχρι τις δύο παρά. Όπως γράψαμε και πιο πάνω βέβαια, η Παρασκευή πήρε και δύο και κάτι ώρες από το Σάββατο για να μπορέσει να φιλοξενήσει όλες αυτές τις μπάντες.
Σάββατο 4 Δεκεμβρίου
Το Σάββατο ξημέρωσε σε μια μουσκεμένη Ουαλία, έχοντας ανανεώσει τις δυνάμεις μας ώστε να αντεπεξέλθουμε στη κόλαση τ
ης δεύτερης ημέρας. Το πρόγραμμα πολύ φορτωμένο από νωρίς, όμως ο απώτερος σκοπός μας ήταν να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, κάτι το οποίο και πράξαμε.Πρώτο συγκρότημα που μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε επί σκηνής οι Enuff 'Z' Nuff οι οποίοι εμφανίστηκαν στη Glam, Sleaze 'N' Thrash stage. Το κοινό που είχε συγκεντρωθεί έδειχνε να γνωρίζει πολύ καλά κομμάτια όπως “Saturday, Baby Loves You, Right By Your Side”. Με λίγα λόγια μας χάρισαν ένα setlist με μόνο επιτυχίες τους, αποχαιρετώντας μας μετά από εξήντα περίπου λεπτά με τα “Fly High Michelle και New Thing”.
Συνέχεια με L.A. Guns και ο Phil Lewis με τη παρέα του κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή και ξεκινούν χωρίς καθυστερήσεις με τα “Electric Gypsy, Bitch is Back”. Πραγματικά μου έκανε τρομερή εντύπωση η κοινωνικότητα και η ενέργεια του συγκροτήματος. Η αλητεία του Sunset Strip δεν φεύγει ποτέ από το αίμα τους όπως φαίνεται. Ήταν σίγουρα μια εξαιρετική επιλογή, ανεβάζοντας τον πήχη της διάθεσης μας στα ύψη.
Οι Elysion είναι το μαναδικό ελληνικό συγκρότημα που έχει φιλοξενηθεί στη στέγη αυτού του φεστιβάλ, κάτι που από μόνο του είναι πολύ μεγάλο. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την ευκαιρία να αισθανθώ για λίγες στιγμές περήφανος για τους Elysion που κατάφεραν να κερδίσουν το Αγγλικό κοινό που αν και στην αρχή ήταν μουδιασμένο, στη πορεία έδειχνε να ανταποκρίνεται και να αγκαλιάζει στη κυριολεξία το συγκρότημα. Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους, από τη μια η εκπληκτική παρουσία των παιδιών, με τα περισσότερα εύσημα να πηγαίνουν στη Χριστιάννα αλλά και στο εκπληκτικό τους ρεπερτόριο, χαρίζοντας στο αγγλικό κοινό και μια διασκευή από Guns n' Roses στο “You Could Be Mine”.
Η ώρα να κατευθυνθούμε προς την μεγάλη σκηνή είχε φτάσει καλωσορίζοντας μας οι Σκοτσέζοι Attica Rage. Ένα συγκρότημα πιστό στο πατροπαράδοτο ατόφιο heavy metal που αγαπάμε, έχοντας κυκλοφορήσει ένα δίσκο, “Ruin Nation”. Η διάθεση απογειώθηκε στα ύψη με τις μελωδίες τους δίνοντας πάσα στον αρχικό τραγουδιστή των Iron Maiden, ώστε να συνεχίσει το έργο της καταστροφής. Ο Paul Di'Anno εμφανίστηκε στη σκηνή αποφασισμένος να αποδείξει για ακόμα μια φορά ότι αυτός ήταν και θα είναι η ψυχή των Iron Maiden. Το αν το καταφέρνει είναι μια άλλη κουβέντα, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι οι οπαδοί των Iron Maiden είχαν τη τιμητική τους εκείνη τη μέρα, καθώς το setlist συμπεριελάμβανε κατά κόρον κομμάτια όπως “Wrathchild”, “Murders in the Rue Morgue”, “Strange World”, “Phantom of the Opera”, δηλαδή τραγούδια από τις πρώτες δουλείες των Maiden. Όπως και να έχει, κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό και να μετατρέψει σε μια τεράστια κόλαση τον χώρο μπροστά από τη σκηνή.
Για ακόμα μια φορά σειρά είχε η μικρή σκηνή που μας υποδέχθηκε με τις μελωδίες των Stratovarius. Τι να πεις για αυτή την εξαίσια εμφάνιση, με μοναδικό ψεγάδι τον όχι και τόσο καλό ήχο. Με τα τραγούδια τους κατάφεραν ο Timo Kotipelto και η παρέα του να ξεσηκώσουν το κοινό δίνοντας ώθηση στο κέφι. Δεν γινόταν και διαφορετικά με ύμνους όπως “Kiss of Judas”, “Speed of Light” και “Phoenix”. Στο σημείο αυτό οφείλω να αναφέρω ότι ο Alex Landenburg που κλήθηκε να αναπληρώσει το κενό του Jorg Michael (ο οποίος λόγο σοβαρού προβλήματος υγείας αναγκάστηκε να μείνει εκτός περιοδείας), κατάφερε να δικαιώσει την επιλογή του, με το αψεγάδιαστο και μανιασμένο παίξιμο του στα τύμπανα. Όπως ήταν αναμενόμενο μας αποχαιρέτησαν με τα “Hunting High and Low” και “Black Diamond”.
Επιστρέφω στη μεγάλη σκηνή και εκε
ί θα παραμείνω για το υπόλοιπο της βραδιάς. Στη σκηνή έχουν ξεκινήσει οι θρυλικοί M.S.G. Ο Michael Schenker εμφανώς καλοδιάθετος μας τρέλανε με τις κιθαριστικές τους δεξιότητες αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πόσο μεγάλος κιθαρίστας είναι. “Cry for the Nations”, “Into the Arena”, “On and On” και δεν λέει να μας αφήσει σε χλωρό κλαρί. Μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση με προσωπικό ανεκπλήρωτο απωθημένο και μεγάλο απόντα το “Nightmare"(όχι ότι περίμενα να το παίξουν). Μας αποχαιρέτισαν με δύο ύμνους από την U.F.O. εποχή, “Lights Out” και “Rock Bottom”.
ί θα παραμείνω για το υπόλοιπο της βραδιάς. Στη σκηνή έχουν ξεκινήσει οι θρυλικοί M.S.G. Ο Michael Schenker εμφανώς καλοδιάθετος μας τρέλανε με τις κιθαριστικές τους δεξιότητες αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πόσο μεγάλος κιθαρίστας είναι. “Cry for the Nations”, “Into the Arena”, “On and On” και δεν λέει να μας αφήσει σε χλωρό κλαρί. Μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση με προσωπικό ανεκπλήρωτο απωθημένο και μεγάλο απόντα το “Nightmare"(όχι ότι περίμενα να το παίξουν). Μας αποχαιρέτισαν με δύο ύμνους από την U.F.O. εποχή, “Lights Out” και “Rock Bottom”.Οι ώρα για τους Helloween είχε φτάσει και απ' ό,τι φάνηκε οι Άγγλοι οπαδοί είναι πολλοί και πωρωμένοι με το συγκρότημα. Ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του ολόφρεσκου “Are You Metal?” Και περιττό να αναφέρω ότι μια κόλαση ξεχύθηκε. Επόμενα κομμάτια στο μενού, “Eagle Fly Free”, “March Of Time” και τα κεφάλια αρχίζουν να διαμαρτύρονται από το κοπάνημα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την ενέργεια που έβγαζε το συγκρότημα στη σκηνή, ήταν εύκολα η καλύτερη φορά που τους έχω δει. Ειδικά ο Andi Deris ήταν πραγματικά επιβλητικός και αψεγάδιαστος. Μια εκπληκτική παρουσία που δυστυχώς διήρκεσε μόνο μια ώρα, αλλά σίγουρα κατάφεραν να μας αφήσουν με το στόμα ορθάνοιχτο...
Headliners της βραδιάς οι γερόλυκοι Saxon που τρέλαναν τους πάντες με το απόλυτο setlist τους. Ο όλεθρος ξεκινάει με “Heavy Metal Thunder” συνεχίζει με “Dogs of War” και κάπου εκεί δεν έχει σημασία ο χρόνος και ο τόπος. Όλοι παραδόθηκαν στους ρυθμούς τους και κανένας δε βγήκε χαμένος, Εντυπωσιάστηκα από την απόδοση της μπάντας, με έναν Biff να τρελαίνει το πλήθος με τις δηλώσεις του και τους Paul, Doug, Nibbs kai Nigel να τα δίνουν όλα στο εκατό τοις εκατό. Το κοινό από πλευράς του τρελάθηκε στο encore το οποίο αποτελούταν από τα “Battalions of Steel” (από το τελευταίο τους δίσκο), “Wheels of Steel” και φυσικά τον ύμνο “Denim and Leather”. Τελικά υπάρχουν μερικά συγκροτήματα όπως οι Saxon που όσες φορές και να τους έχεις δει, συνεχίζουν να σε εντυπωσιάζουν όταν παίζουν μπάλα στην έδρα τους.
Τελευταίος αλλά όχι καταϊδρωμένος ο Blaze Bayley, ο οποίος επιλέχθηκε να κλείσει το Hard Rock Hell ΙV μετά από το Headline των Saxon. Αν και μεγάλο μέρος του κόσμου είχε αποχωρήσει λόγο της ώρας καθώς ήταν 1:30, δεν ήταν λίγοι αυτοί που επέλεξαν να παραμείνουν και να τιμήσουν τον Blaze με τη παρέα του. Το setlist περιελάμβανε κυρίως κομμάτια από τη προσωπική του καριέρα και πιστεύω ότι πολύ καλά έκανε. “The Man Who would Not Die”, “Blackmailer”, “Smile Back At Death” και κανένας δεν έμεινε παραπονεμένος. Σίγουρα δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός της προσωπικής τους πορείας, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι η σκηνική παρουσία της μπάντας του ήταν εκπληκτική. Ο κόσμος έδειχνε όχι μόνο να ξέρει καλά τα κομμάτια του αλλά και να συμμετέχει ενεργά. Δυστυχώς αναγκάστηκαν να περιορίσουν το πρόγραμμα στα τριάντα λεπτά και μας αποχαιρέτησαν με το “Futureal”, στο οποίο δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε.
…και ο επίλογος…
Η Κυριακή βρίσκει αρκετό από τον κόσμο να αποχωρεί νωρίς το πρωί για το σπίτι του. Κάποιοι κοιμούνται του καλού καιρού, ίσως μάλιστα να «προσγειώθηκαν» στα κρεβάτια τους καμιά-δυο ώρες πριν… Μπαίνω στην καφετέρια και βλέπω πως πολλοί απολαμβάνουν το πρωινό τους πριν φύγουν… Όταν πάω στη ρεσεψιόν να αφήσω τα κλειδιά του δωματίου… Τι κρίμα να μην κρατούσε μια βδομάδα όλο αυτό το μαγικό πανηγύρι… Για κάτσε, τι σόι αφίσα είναι αυτή; Μάλιστα… Σχεδόν το μισό φεστιβάλ, Hard Rock Hell V, το οποίο θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο του 2011, έχει ξεπουλήσει! Σε 48 ώρες!!! Θα ήθελα πολύ να έχω καμιά εκατοστή κόπιες αυτής της αφίσας, να τις στείλω σε μερικές ψυχές εδώ στην Ελλάδα… Ευχαριστούμε, κόλαση! Και του χρόνου!
ΠΗΓΗ: www.rockpages.gr
ΠΗΓΗ: www.rockpages.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου