AEROSMITH LIVE IN ATHENS 20-6-2010

Δύσκολο έργο είχαν οι Aerosmith το βράδυ της Κυριακής (20/06) στο Γήπεδο Καραϊσκάκη. Βλέπετε έπρεπε να ικανοποιήσουν τις ορδές κοριτσιών που ήρθαν για το Crazy και τις υπόλοιπες μπαλάντες τους αλλά και τους ροκάδες, λάτρεις των 70s.

Και θα έλεγα πως ήταν δίκαιοι αφού το set list ήταν άψογα μοιρασμένο ανάμεσα στα εμπορικά τους hits και τους πιο κλασικούς τους ύμνους.

Οι Aerosmith ανέβηκαν πάνω στη σκηνή του Γηπέδου Καραϊσκάκη γύρω στις 22:00 και απέναντι τους αντίκρησαν ένα κοινό γύρω στις 12.000 χιλιάδες. Αριθμός μικρός αν σκεφτούμε τι έχουν μαζέψει κατά καιρούς οι Scorpions και τι μάζεψαν πέρυσι οι AC/DC στο ΟΑΚΑ.

Το ξεκίνημα τους δυναμικό αφού μπήκαν με το Love In An Elavator ενώ συνέχισαν στους ίδιους ρυθμούς με Back In The Saddle, Eat The Rich, Pink και το Livin' On The Edge το οποίο θα έλεγα πως ήταν και το πρώτο που ξεσήκωσε για τα καλά το κάπως υποτονικό κοινό.

Στο μεταξύ από την αρχή φάνηκε πως θα ήταν 1 + 1/2 men show. O ένας ο Steven Tyler ο οποίος σχεδόν πάντα μακριά από την μπάντα, στο μπροστινό μέρος της σκηνής, έκανε τα δικά του και όλα αυτά που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους frontman στην ιστορία της rock μουσικής (έστω και αν εμένα θα μου κάνει πάντα ένας Mick Jagger B' κατηγορίας). Πάντως οφείλω να ομολογήσω πως φωνητικά ήταν σε υψηλό επίπεδο, έστω και αν έχει ξεπεράσει τα 60.
Ο μισός είναι φυσικά ο Joe Perry, ο οποίος εκτός από τα καταπληκτικά τους σολαρίσματα, ερχόταν και αυτός που και που μπροστά, έτσι για να θυμίζει στον Tyler πως χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξουν Aerosmith.

Εδώ να κάνουμε μία παρένθεση και να πούμε πως έδειχναν να διαθέτουν καλή χημεία παρά το γεγονός πως πριν λίγους μήνες έφτασαν στα πρόθυρα διαζυγίου (o Tyler με την μπάντα) και μάλιστα η κατάσταση κόντεψε να φτάσει στα άκρα με εκατέρωθεν δηλώσεις και απειλές. Μέχρι και φιλί πήρε στο τέλος του show o Perry, ενδεχομένως και του Ιούδα.

Η συναυλία συνεχίζεται με όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους (Rag Doll, Cryin', Sweet Emotion) τις οποίες άλλωτε τις παίζουν όπως ακριβώς στο studio και άλλωτε τις ξεχειλώνουν μέχρι αηδίας.
Ευχάριστη έκπληξη η διασκευή του Stop Messin' Around των Feetwood Mac από το στόμα του Joe Perry. Ένα δείγμα πως οι Aerosmith είναι κατά βάθος μία blues-rock μπάντα.

Το encore περιλαμβάνει ίσως το κορυφαίο τους κομμάτι, Dream On ενώ η εμφάνιση τους ολοκληρώνεται με το Toys In The Attic.

Πάντως, το highlight όλης της βραδιάς ήταν οι ...σκηνοθετικές οδηγίες του Tyler στους κάμεραμεν που προσπαθούσαν να προβάλουν όσο το δυνατό καλύτερα την συναυλία στις τρεις γιγαντοοθόνες. Κυριολεκτικά τους κυνηγούσε ώστε να δείχνουν όλα τα κλισέ που έκανε πάνω στη σκηνή.

Και δύο λόγια για την διοργάνωση. Σε γενικές γραμμές στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αν και δεν έλειψαν αρκετές ουρές στην είσοδο, ίσως μεγαλύτερες από όσος τελικά ήταν ο κόσμος που φιλοξένησε το γήπεδο.
Πριν τους Aerosmith στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Βρετανοί Livan του ελληνικής καταγωγής, Κοσμά Λιβανού τους οποίους και δυστυχώς δεν πρόλαβα.

Aerosmith Setlist:

Love In An Elevator

Back In The Saddle 

Falling In Love (Is Hard On The Knees) 

Eat The Rich 

Pink 

Livin' On The Edge

What It Takes 

Rag Doll

Crazy

Cryin' 

Lord Of The Thighs

Stop Messin' Around (Fleetwood Mac cover) 

I Don't Want To Miss A Thing

Sweet Emotion 

Baby Please Don't Go (Big Joe Williams cover) 

Draw The Line 

Encore

Dream On 

Walk This Way

Toys In The Attic 

(πηγή: cosmo.gr)

BILLY IDOL LIVE IN ATHENS 18 - 6 - 2010

Έχουν περάσει αρκετές ώρες από την συναυλία του Billy Idol στο κλειστό του Tae Kwon Do (18/06) και ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πως άφησε εκτός set list το Hot In The City. Είναι δυνατόν; Στην Αθήνα των 35 βαθμών;

Όμως ας μην ακούγομαι απογοητευμένος ή περίεργος. Η εμφάνιση του μεγαλύτερου ποζερά στην ιστορία της μουσικής, ήταν ότι πρέπει για τον καύσωνα των ημερών.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή αφού προηγήθηκε το support των Stranglers το οποίο θα έλεγα πως δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και μάλιστα χωρίς μεγάλη ευθύνη της μπάντας. Οι τρεις Stranglers και ο roadie που αντικαθιστά στα drums τον Jet Black χαντακώθηκαν από έναν άθλιο ήχο (σήμα κατατεθέν του χώρου) αλλά και την χαρακτηριστική αδιαφορία του κοινού, ακόμα και σε ύμνους της punk rock μουσικής. Αλλά και το συγκρότημα, δεν θα έλεγα πως είχε ιδιαίτερη διάθεση να τα δώσει όλα, όπως για παράδειγμα έκανε τον περασμένο Ιανουάριο στο Fuzz. Με επαγγελματικό τρόπο διεκπεραίωσε αυτό για το οποίο είχε κληθεί και αποχώρησε διακριτικά.
Το set list περιείχε μερικά από τα πιο κλασικά τους κομμάτια (Golden Brown, No More Heroes, Always The Sun) καθώς επίσης και λιγότερο γνωστά αλλά αγαπημένα όπως το Walk On By και το Skin Deep. Το τελευταίο μάλιστα το είχαν αφήσει έξω από την προηγούμενη εμφάνιση τους οπότε, όσοι δίναμε σημασία, το υποδεχτήκαμε με ενθουσιασμό.

Ο αληθινός ενθουσιασμός όμως ήταν όταν βγήκε στη σκηνή ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, ο ένας και μοναδικός, Billy Idol. Για να πω την αλήθεια, ήμουν καχύποπτος τι θα συναντήσω από ένα 54χρονο "είδωλο" των 80s. Όσες αμφιβολίες είχα διαλύθηκαν πολύ σύντομα.

Ντυμένος όπως τότε και έχοντας αυτό το τσαντισμένο ύφος το οποίο το έχει μετατρέψει σε επιστήμη, δεν σταμάτησε να τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή, να επικοινωνεί με το κόσμο, να ερωτοτροπεί στα παρασκήνια και γενικότερα να μας δείχνει πως περιμένει το κακό παιδί του MTV που τόσο πολύ τον προώθησε. Πριν όμως αρχίσει το οτιδήποτε, αποθέωσε τους Stranglers και μας αποκάλυψε πως στα 70s οι ρόλοι ήταν ανάποδοι. Αυτός άνοιγε τις συναυλίες τους.
Το set list του αναμενόμενο. Μία γερή δόση από τις επιτυχίες του (Dancing With Myself, Mony Mony, White Wedding, Rebel Yell, Flesh For Fantasy, Eyes Without A Face, To Be A Lover) καθώς επίσης και κάποια καινούργια κομμάτια που πέρασαν απαρατήρητα. Ήταν χαρακτηριστικό πάντως πως είναι τόσο φρέσκα που ο Idol επιστράτευσε ...σκονάκια για να διαβάζει όπου ξεχνάει τα λόγια. Επίσης συμπεριέλαβε και τραγούδια από τους Generation X, την μπάντα που τον "φιλοξενούσε" πριν ακολουθήσει solo καριέρα. Όπως είπαμε, τρανταχτή ήταν απουσία του Ηot In The City αλλά και του Cradle Of Love.

H βραδιά όμως είχε και άλλο πρωταγωνιστή, όσο και αν προσπάθησε ο Idol να κλέψει όλα τα βλέμματα. Είναι ο κιθαρίστας του, ο περίφημος Steve Stevens o οποίος σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την καλλιτεχνική επιτυχία του Billy Idol. Σε κάθε τραγούδι έδινε και το προσωπικό του show ενώ μας χάρισε και ένα απολαυστικό solo με μία ακουστική κιθάρα. Πραγματικά σπουδαίος. Για όσους δεν σας λέει κάτι, ίσως να τον θυμάστε στο πλευρό του Michael Jackson στο Dirty Diana.

Ήταν μία ωραία βουτιά στα 80s έστω και χωρίς το Hot In The City.

(πηγή: www.cosmo.gr)

MASTERPLAN - TIME TO BE KING 2010

1989: Οι Manowar έχοντας μεταξύ άλλων και το χάρισμα της αυτογνωσίας αυτοανακηρύχθηκαν δικαίως ως “Kings Of Metal”.  21 χρόνια μετά, και με την επιστροφή του καλύτερου τραγουδιστή των 00’s στον θρόνο του, είναι η σειρά των Masterplan να αυτοανακηρυχθούν, και αυτοί δικαίως, ως οι βασιλιάδες του μελωδικού power metal την τελευταία δεκαετία. Ευτυχώς η μέτρια παρένθεση με το “MK II” και την προσωρινή αποχώρηση  του Jorn Lande ήταν πολύ σύντομη και το νέο “Time To Be King” στέκεται επάξια δίπλα στα εκπληκτικά δύο πρώτα άλμπουμ τους.

     Αφού λύσαν τις μουσικές τους διαφορές ύστερα από την απαίτηση του Lande να μην υπάρχουν χαρούμενα euro power τραγούδια πια στην μουσική των Masterplan και την υποχώρηση του Ronland Grapow(ίσως το μοναδικό αρνητικό του δίσκου αφού τραγουδάρες όπως το “Heroes” πρέπει να υπάρχουν σε κάθε power metal δίσκο) συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν με το “Aeronautics” προσθέτοντας και νέα στοιχεία στον ήχο τους όπως την πιο έντονη χρήση των πλήκτρων του Axel Mackenrott αλλά και μερικές AOR μελωδίες πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα το χαρακτηριστικό σκοτεινό melodic metal τους. Το άλμπουμ περιέχει 10 συνθέσεις που ήδη έχουν μπει στα καλύτερα του group με κορυφαία το πρώτο single “Far From The Edge Of The World” και το εκπληκτικό ομώνυμο “Time To Be King”, ενώ αξίζει σίγουρα η έκδοση με τα bonus tracks αφού το “Kisses From You” είναι από τα καλύτερα του δίσκου με τις Queen επιρροές να είναι εμφανέστατες. Η εκπληκτική φωνή του Lande αναδεικνύεται από τις συνθέσεις των Masterplan και ελπίζω πως ο τελευταίος να κατασταλάξει στο καλύτερο συγκρότημα που έχει τραγουδήσει ποτέ.

  

    Οι Masterplan, ένα συγκρότημα που όταν ξεκίνησε, αντιμετωπίστηκε ως το project ενός τυχαίου αντικαταστάτη του Kai Hansen στους Helloween, καταλαμβάνοντας μονόστηλα σε γνωστά περιοδικά (ακόμα θυμάμαι εκείνο το αστείο 7 στην κριτική του ντεμπούτου τους στο Metal Hammer). 8 χρόνια μετά, οι Masterplan στρογγυλοκάθονται στο θρόνο του Ευρωπαικού power metal ενώ ο Roland Grapow έχει πείσει και τους πλέον κολλημένους ότι αυτός ήταν η πραγματικά μεγάλη απώλεια των Helloween.

9

SABATON - Coat Of Arms 2010

Οι Sabaton φαίνεται να μην τους σταματάει τίποτα και συνεχίζουν την τρελή τους ανοδική πορεία προς την κορυφή του ευρωπαικού power metal που ξεκίνησε πέντε χρόνια πριν με το απρόσμενα επιτυχημένο “Primo Victoria”. Και εδώ στην Ελλάδα μπορεί να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι όπως φάνηκε από την πρόσφατη συναυλία τους, στην κεντρική Ευρώπη όμως οι Sabaton ανεβαίνουν όλο και ψηλότερα στα billing των Ευρωπαικών φεστιβάλ ενώ το νέο τους άλμπουμ μόλις μπήκε στο top 20 στα Γερμανικά charts!

Παρά τις μηδαμινές αλλαγές στον ήχο τους εδώ και τέσσερα άλμπουμ, ευτυχώς δεν πέφτουν στην παγίδα της επανάληψης που θα είχε ως αποτέλεσμα την κούραση του ακροατή αφού συνθετικά τα πάνε πολύ καλά δίνοντάς μας 10 εξαιρετικά τραγούδια δυναμικού power metal, έχοντας πάντα ως σήμα κατατεθέν τα εμβατηριακά φωνητικά του Joakim Broden. Η πολεμική θεματολογία συνεχίζει φυσικά υφίσταται στους στίχους τους έχοντας αυτή τη φορά, ως concept, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με αποκορύφωμα το ομώνυμο εκπληκτικό “Coat Of Arms” που είναι αφιερωμένο στην Ελλάδα και στην 28 Οκτωβρίου βάζοντας ήδη υποψηφιότητα για τραγούδι της χρονιάς. Και τα υπόλοιπα 9 τραγούδια όμως δεν πάνε πίσω αποτελώντας έτσι ίσως τον καλύτερο Sabaton δίσκο. Το “Metal Ripper” που κλείνει το δίσκο είναι το μοναδικό που ξεφεύγει από το κλίμα του δίσκου αποτελώντας έναν φόρο τιμής στο “The Ripper” των Judas Priest ενώ το digipack cd όπως και η έκδοση του βινιλίου περιέχουν δύο instrumental εκδοχές των “Coat Of Arms” και “Metal Ripper”

Οι ήδη οπαδοί των Sabaton σίγουρα πρέπει να αγοράσουν τον νέο δίσκο των Σουδών αφού αποκλείεται να δυσαρεστηθούν. Όσοι φίλοι του δυναμικού power metal δεν έτυχε να τους έχουν ακούσει μέχρι στιγμής το “Coat Of Arms” είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους γνωρίσουν.

7  1/2