Πρώτη φορά σε κριτική βρίσκομαι σε δύσκολη θέση. Ο λόγος φυσικά δεν είναι άλλος από την νέα δουλειά της μπάντας που με έβαλε στο Heavy Metal αλλάζοντας κυριολεκτικά τη ζωή μου. Δεν ξέρω καν αν έχω το δικαίωμα να κρίνω εγώ την α-ν-τ-ι-κ-ε-ι-μ-ε-ν-ι-κ-ά καλύτερη μπάντα στον κόσμο, οπότε πρόταση μου είναι να ακούσετε μόνοι σας το “The Final Frontier” λαμβάνοντας υπόψιν στο ελάχιστο την κριτική που θα διαβάσετε.
Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από το εξαιρετικό “A Matter Of Life And Death”, οι Maiden μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο το όνομά τους, και το “The Final Frontier” είναι έτοιμο να τους οδηγήσει στην τελευταία (λογικά) δεκαετία τους. Το αξιοπρεπέστατο νέο άλμπουμ τους είναι δείγμα ότι και σε αυτήν την νέα δεκαετία κανένας δεν θα διεκδικήσει τον θρόνο τους αφού η απόσταση που τους χωρίζει από τους υπολοίπους είναι τεράστια. Το “The Final Frontier” είναι ουσιαστικά χωρισμένο συνθετικά σε δύο parts. Τα πρώτα 5 τραγούδια αποτελούν και το πιο βατό μέρος του άλμπουμ και κινούνται ανάμεσα στον ήχο του “Dance Of Death” αλλά και (κυρίως) του “Chemical Wedding”. Τα φοβερά “Mother Of Mercy” και “Coming Home” κλέβουν την παράσταση, ενώ τα ήδη γνωστά “Final Frontier” και “El Dorado” μπορεί να μην εντυπωσίασαν στο πρώτο άκουσμα αποτελούν όμως τελικά δύο πολύ καλά κομμάτια στο παζλ του νέου δίσκου. Στο δεύτερο μέρος του άλμπουμ βλέπουμε το συνθετικό πρόσωπο των Maiden εν έτη 2010. Προχωρώντας ακόμα περισσότερο το ύφος του “A Matter Of Life And Death” συναντάμε τη progressive/επική πλευρά της μπάντας με 5 συνθέσεις συνολικής διάρκειας 50 σχεδόν λεπτών! Όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Maiden την νούμερο ένα μπάντα στον κόσμο είναι εδώ. Η φωνή του Bruce, οι μελωδίες στις κιθάρες και φυσικά οι δαιδαλώδεις συνθέσεις του Steve Harris. Τα “Talisman” και “When The Wild Wind Blows” είναι καταδικασμένα να γίνουν κλασικά, με το “Starblind” να ακολουθεί από κοντά θυμίζοντας το καταπληκτικό “Face In The Sand” από το “Dance Of Death”.
Στα αρνητικά του δίσκου τώρα, δεν μπορώ να μην σημειώσω την ποσοτική έλλειψη δισολιών (ίσως το κυριότερο στοιχείο που τους έκανε αυτό που είναι), τα μέτρια “Isle Of Avalon” και “The Man Who Would Be King” τα οποία συμπληρώνουν ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο, με αποτέλεσμα το φοβερό “The Talisman” π.χ. να χάνεται ανάμεσά τους, την μεγάλη απουσία δυναμικών στιγμών για έναν heavy metal δίσκο αλλά και την εδώ και μερικά χρόνια στέρηση από ένα έστω τραγούδι του Harris επιπέδου “Sign Of The Cross” ή “The Nomad”(δεν το συζητώ για παλιότερα κομμάτια), στοιχεία που μετά από μια βδομάδα αποκλειστικών ακροάσεων του νέου δίσκου με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι με άφησε μερικώς ανικανοποίητο.
Σε πείσμα των μεταλλοπατεράδων πολέμιών τους που έχουν κάνει επάγγελμα την κακοπροαίρετη κριτική σε θρυλικά συγκροτήματα ενώ ταυτόχρονα πλασάρουν τους System Of A Down ως μέταλ συγκρότημα, και τον Serj Tankian ως τη φωνή της δεκαετίας(τι άλλο θα ακούσω Θεέ μου), οι Maiden είναι εδώ δυνατότεροι από ποτέ με ένα εντελώς αντιεμπορικό άλμπουμ που αν του δώσετε την ευκαιρία μερικών ακροάσεων αποκλείεται να σας απογοητεύσει. Ευτυχώς παρά τις αρχικές φήμες το “The Final Frontier” από ότι φαίνεται θα έχει διάδοχο. Και επειδή η απαίτηση μου από τους Maiden δεν είναι να κυκλοφορούν απλά αξιοπρεπείς δίσκους, αυτός, αν είναι ο τελευταίος τους, θα πρέπει να είναι ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας. Όπως ήταν το “Brave New World” για την προηγούμενη, το Fear Of the Dark για την προ-προηγούμενη, κ.λ.π…… Up The Irons!!!
