ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Ανέκαθεν υπήρχε ένα θέμα για το πως αντιμετωπίζεις τα ''παλαιά'' συγκροτήματα. Εννοώ αυτά που μεγαλούργησαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να υπάρχουν στο μουσικό προσκήνιο. Λεπτό ζήτημα αν δεν θες ν' αδικήσεις. Σ' ορισμένες περιπτώσεις όμως θεωρώ πως εξάντλησα την - όποια - αντικειμενικότητά μου. Τα όρια ξεπεράστηκαν, τέρμα. ΑΡΝΟΥΜΑΙ...Τρεις δίσκοι που κυκλοφόρησαν προσφάτως ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία. Τρεις (κάποτε) πολύ αγαπημένες μπάντες. ΑΡΝΟΥΜΑΙ...με πόνο ψυχής, αλλά δίκαιος με τον εαυτό μου. ΑΡΝΟΥΜΑΙ...να τους δώσω την ευκαιρία μίας και μοναδικής ακρόασης. ΑΡΝΟΥΜΑΙ... κι εκνευρίζομαι, όταν παρατηρώ ότι (δεν τους το 'παν ακόμη;) παλαίμαχοι καλλιτέχνες κλέβουν χώρο, χρόνο, προβολή από τα νέα συγκροτήματα. Να γίνω πιο συγκεκριμένος...

DREAM THEATER - BLACK CLOUDS & SILVER LININGS

Θυμάμαι σαν να 'ταν χθες το σοκ που μου προκάλεσε το When Dream and Day Unite. Το πόσο εκστασιασμένος τους ''διαφήμιζα'' σε φίλους και γνωστούς. Το Images & Words τους παγίωσε στην συνείδησή μου ως το group που θ' αναβίωνε το μεγαλείο των 70ies χωρίς να αντιγράφει, που θα έφερνε το metal στην νέα δεκαετία φρέσκο, ανανεωτικό, ανατρεπτικό και υπερήφανο κόντρα στην μιζέρια, στην παθητικότητα και στην ασχετοσύνη (που θεωρήθηκε προσόν τότε) της εποχής. Η συνέχεια όμως απέδειξε πως τέχνη και business δεν συμβαδίζουν. Οι D.T. προσπάθησαν να ενσωματώσουν στο ύφος τους οτιδήποτε κυριαρχούσε στα charts: Pantera στο Awake με τα κοφτά - δήθεν aggressive riffs, Tool στο Six Degrees of... , μελωδικό rock στο Falling into Infinity ήταν η εποχή του Load και του Reload (οι Theater είχαν πάντα μια εμμονή με τους Metallica), nu metal στο Train of Thought (για την ακρίβεια Metallica-St. Anger, είπαμε...εμμονές - όχι καλλιτεχνικές). Έφθασαν δε στο ύπατο σημείο ξεφτίλας να τους γράψει τραγούδι ο Desmond Child. Ίσια κι όμοια με τον ... Ρουβά; Πόσο πιο χαμηλά; Αν κάνετε τον κόπο να κοιτάξετε την επίσημη δισκογραφία τους θα χάσετε το μέτρημα: σε είκοσι χρόνια καριέρας δέκα ''κανονικοί'' δίσκοι και γύρω στα πενήντα live CD, DVD, Best off/Compilations χωρίς να υπολογιστούν τα singles και τα EP. Έμπνευση απούσα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, copy paste ιδέες άλλων και solos για φτηνό εντυπωσιασμό. Flash metal που 'γραφε κι ο Ζαχαρόπουλος στο Metal Hammer αναφερόμενος στον προηγούμενο -αν δε μ' απατά η μνήμη- δίσκο τους. Οι ανοχή μου εξαντλήθηκε στο άθλιο Octavarium. Ένα από τα singles (ξεχνώ τίτλο) του Systematic Chaos ήταν στυγνή αντιγραφή Evanescence, ντροπή, δεν μπήκα στον κόπο να ακούσω το υπόλοιπο. Όμοια και το καινούριο τους. Αδιαφορώ. Υπήρχαν/υπάρχουν μπάντες καλύτερες (και σοβαρότερες) άξιες προσοχής. Σταματήστε να στηρίζετε απατεώνες. Αν τα ονόματα Hammers of Misfortune, Amaran's Plight, Heart of Cygnus, Six Minute Century, Mindwarp Chamber δεν σας λένε κάτι επαναπροσδιορίστε τη σχέση σας με το progressive.

STRATOVARIUS - POLARIS

Ναι, το καταλάβαμε πλέον πως η λέξη συγκρότημα έχει αλλάξει έννοια. Είναι κάτι αντίστοιχο με τις ποδοσφαιρικές ομάδες, ένα brand name, ανεξάρτητα με το ποιοι (μουσικοί) και τί (μουσική) παίζουν. Ακόμη κι έτσι όμως υπάρχει ένα όριο. Ο πυρήνας του group μένει ανέγγιχτος. Strato χωρίς Tolkki; Χωρίς τον ιδρυτή, τον δημιουργό, τον άνθρωπο που καθόρισε το ύφος έγραψε την μουσική, τους στίχους; Δηλαδή Manowar χωρίς DeMaio, Maiden χωρίς Harris, Sabbath χωρίς Iommi, Purple χωρίς Blackmore/Lord; Αν οι κύριοι Kotipelto, Johansson (κρίμα σ' είχα σε εκτίμηση), Michael ήθελαν να εκφράσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες ας ονόμαζαν κάπως αλλιώς την μπάντα. Κανείς δεν θα τους κατηγορούσε αν έμοιαζαν με Stratovarius, λογικό θα ήταν. Αυτό όμως είναι ανήθικο, απαράδεκτο, καπηλεία. Αρνούμαι να ακούσω (άρα και να κρίνω) το Polaris. Αντίθετα άκουσα προσεκτικά και τα δύο Revolution Renaissance (μέτρια και τα δύο) του Timo Tolkki. Στους R.R. μπορώ να μιλήσω με μουσικούς όρους, εδώ όχι. Δεν μ' ενδιαφέρει αν είναι νομικά κατοχυρωμένοι. Κι η δουλεία κάποτε νόμιμη ήτανε. Αι στο διάολο απατεώνες.

QUEENSRYCHE - AMERICAN SOLDIER

Τούτοι ανήκουν σ' άλλη κατηγορία. Δεν εμπορεύτηκαν τ' όνομά τους, δεν καπηλεύτηκαν. Τιμιότεροι από τους προαναφερθέντες αλλά λιγότερο εμπνευσμένοι τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Κι επειδή μ' ενοχλεί το ''σοφιστικέ'' και το ''αρτίστικο'' που τους έχουν προσδώσει ας πούμε μερικές αλήθειες: οι 'Ryche έχουν να βγάλουν σημαντικό δίσκο από το Rage for Order, εικοσιτρία χρόνια πριν. Χάρη σ' αυτόν και το προηγούμενο (The Warning) μπήκαν στο πάνθεον των μεγάλων. Το πολυδιαφημισμένο Operation: Mindcrime ήταν ένα συμβατικά καλό album με εύπεπτα τραγούδια, μερικές εξαιρετικές στιγμές και σε καμία περίπτωση prog. Τη φήμη του τη χρωστά στο στιχουργικό concept. Η συνέχεια αδιάφορη: arena big rock (ο μόνος λόγος που δεν έγιναν star ήταν η εσωστρέφεια και το low profile του Tate), δήθεν εσωτερική μουσική (στα 90ies όλοι ανακάλυψαν την παθητικότητα και την μιζέρια), ψευτομοντέρνο rock, ελάχιστα καλά τραγούδια. Δηλώνω σίγουρος πως αν οι περισσότερες δουλειές τους κυκλοφορούσαν μ' άλλο όνομα θα περνούσαν απαρατήρητες. Οι ευκαιρίες τους εξαντλήθηκαν στο Operation: Mindcrime II (τί μετριότητα). Η φλόγα έχει χαθεί. Οι αντοχές μου επίσης. Να περάσει ο επόμενος που θέλει να καταχραστεί τον (υπερπολύτιμο) χρόνο και τις αναμνήσεις της εφηβείας μας.

ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΣΦΥΡΙ...

Η σχέση μου με τον (εγχώριο και μη) μουσικό τύπο ήταν έντονη από τα χρόνια της εφηβείας ακόμη. Μία εποχή μάλιστα αγόραζα όλα τα μουσικά περιοδικά. Να 'χω σφαιρική ενημέρωση για όλα τα είδη μέχρι να κατασταλάξω. Αργότερα (τέλη 80ies) περιορίστηκα στα έντυπα που καλύπτουν το ευρύτερο φάσμα της hard / heavy μουσικής. Διαδρομή χρόνων μέχρι που ήρθε το...adsl. Τέρμα, μαχαίρι, τέλος εποχής. Τέρμα τα περιοδικά που αντιτίθενται σ' αυτά που ακούω, πρεσβεύω κι αγαπώ. Των οποίων η ύλη που (θα μπορούσε δυνητικά να) με ενδιαφέρει δεν ξεπερνούσε το πέντε έως δέκα τοις εκατό της συνολικής ύλης.

Προς τί ο πομπώδης πρόλογος; Αν εγώ έκοψα την κακή συνήθεια, κάποιοι φίλοι δεν τα κατάφεραν. Συνεχίζουν να καταθέτουν τον οβολό τους μηνιαίως. Η δύναμη της συνήθειας κλπ. κλπ. κλπ. Τι να κάνουμε, έχουν και τα θύματα καταναλωτικά δικαιώματα. Απόρροια τούτου, να μου φέρνουν το εκάστοτε τεύχος (την ημέρα που το αγοράζουν) στον εργασιακό χώρο που μ' επισκέπτονται για ξεφύλλισμα, σχολιασμό θεμάτων και κουβεντούλα. Έτσι ''έπεσε'' στα χέρια μου το τεύχος Σεπτεμβρίου του Metal Hammer και το παραλήρημα του κυρίου Ζαγγογιάννη. Αφορμή το νέο ep των MANOWAR.

Διευκρίνηση απαραίτητη προς αποφυγή παρεξηγήσεων: μου είναι παντελώς αδιάφορη η άποψή του για τον δίσκο. Αναφαίρετο δικαίωμά του να τον θεωρεί καλό, μέτριο ή άθλιο. Μ' ενοχλεί όμως η καφενειακή συλλογιστική, η γηπεδική αισθητική κι η νοοτροπία του χούλιγκαν. Αν τα ίδια πράγματα δεν ενοχλούν και την διεύθυνση του περιοδικού τότε προφανώς έχουμε διαφορετική αντίληψη περί ηθικής.

Όταν η (υποτιθέμενη) κριτική αρχίζει με τον υπότιτλο ''η ''xristopanagia'' σε 16 γλώσσες'' είναι περιττό να διαβάσεις τα υπόλοιπα. Κύριε Ζαγγογιάννη αν ''αρκετές αναπηρίες διάβασες τελευταία στα Ίντερνετς'' οφείλεις να τις κατονομάσεις έστω και κατηγοριοποιημένες και να καταθέσεις τις απόψεις σου σε κάποιο άρθρο κι όχι στη στήλη των δισκοκριτικών. Αυτή υπάρχει για άλλο λόγο. Και φυσικά συγκεκριμένες κατηγορίες κι όχι θρασύδειλοι -φασιστικού τύπου- γενικόλογοι αφορισμοί. Ειδάλλως άστο να πάει το παλιάμπελο, δεν εντυπωσιάζεις κανέναν. Τώρα για τον άν ''θα ξεχάσεις και την λιγοστή μπάλα που ξέρεις'', συγνώμη, εγώ ανάλυση δίσκου περίμενα κι όχι των συστημάτων του...Μουρίνιο.

''Αντί κριτικής, βροντερό μήνυμα σε όλους τους εναπομείναντες φανατικούς υποστηριχτές / γραφιάδες (και μη)...'' βρε μπας και μπερδεύτηκε, πάμε πάλι απ' την αρχή : άλλο η στήλη αλληλογραφίας κι άλλο οι δισκοκριτικές. Τώρα τουλάχιστον το κατάλαβες; Αν όχι δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο. Τό 'πα όσο απλούστερα γίνεται.

''...μονάχα κακό κάνουν γλείφοντας τα αυτάκια (ή τα αρχίδια αν προτιμάτε) των πολεμισταράδων.'' Καταρχήν συγχαρητήρια για το λεξιλόγιό σου. Οι δάσκαλοί σου θα 'ναι υπερήφανοι για τον πολίτη που μόρφωσαν. Δεύτερον : τί μας ενδιαφέρει ποιοι γλύφουν και ποιοι όχι τα γεννητικά όργανα κάποιων άλλων; Gay ταινία θα γυρίσετε; Τί άλλο θα διαβάσουμε σε κριτική MANOWAR;

''Δεν φτάνει που περπατάμε με σκυμμένο κεφάλι λόγω της κατάντιας των τελευταίων ετών...'' Συγνώμη αλλά αν περπατάς με το κεφάλι κάτω όταν αγαπημένο σου συγκρότημα κυκλοφορεί κακό δίσκο να πας σε ψυχίατρο. Σοβαρολογώ.

''Η συγκεκριμένη κυκλοφορία ΔΕΝ απευθύνεται σε οπαδούς των MANOWAR.'' Τρομερό επιχείρημα. Η λογική του εμπορίου εισβάλλει στην τέχνη. Το target group. Αυτό που ζητώ απ' τον κάθε καλλιτέχνη είναι να εκφράζεται λεύτερα. Εγώ ακούω και κρίνω, μ' αρέσει ή όχι. Τ' άλλα δε μ' απασχολούν. Τόσο απλό.

''...δίνοντας τροφή για χλευασμό σε όλους τους απέξω.'' Έχεις τρελαθεί; Ποιοι είναι οι απέξω; Ποιοι οι ... από μέσα; Οι ... νεφελίμ κι οι ... ελοχίμ; Θεωρίες συνωμοσίας; Ξανασκέψου τη συμβουλή για ψυχίατρο. Ίσως είναι νωρίς και το προλάβεις. Αλήθεια ο Χάκος το ξέρει πως αντί για TV War βλέπεις Λιακόπουλο και Χαρδαβέλα;

Η μπάντα ''...δεν είναι η ίδια για την οποία κάποτε παίζαμε και μάπες στα μαγαζιά''. Βρε μπαγάσα εσύ είσαι ο Manowar 7; Τον Maiden 21, τον Motorhead 4 και τον Saxon 13 τους θυμάσαι; Έχεις χαιρετίσματα. Τον Super-Dio 3 τον βλέπεις καθόλου; Πόσο ηλίθιος πρέπει να 'ναι κάποιος για να ''παίζει και μάπες'' λόγω ... ασυμφωνίας συγκροτημάτων. Ω θεοί, τί θα διαβάσω ακόμη;

Όσον αφορά το περιεχόμενο του Thunder in the Sky δώστε βάση στην (χειρουργικής ακρίβειας) ανάλυση, στους εξειδικευμένους μουσικολογικούς όρους, στην έμπνευση, στην φαντασία, στην ποιητικότητα της γραφής. Μα τί λεξιλόγιο, τί πένα! Άμα μεγαλώσω θέλω να του μοιάσω! ... [διπλό cd αρλούμπας...υπέρτατο φιάσκο...''σβέρκωμα'' και κατραπακιά στην έρμη υπόληψη και νοημοσύνη μας...να μην μπορούν να κρατήσουν το στομάχι τους από τα γέλια...νερόβραστες συνθέσεις...αστείες...''κωλοφτιαγμένη'' έκδοση του Crown and the Ring]...

Το πλέον αστείο και σουρεαλιστικό συνάμα είναι πως η ''αρλούμπα'', το ''φιάσκο'', το ''αστείο'', το ''νερόβραστο'', το ''κωλοφτιαγμένο'' βαθμολογήθηκε με βάση, δηλαδή πέντε σε κλίμακα από ένα έως δέκα. Φοβήθηκε μήπως ο βαθμός που έπρεπε να βάλει βάση της κριτικής και των χαρακτηρισμών του (προφανώς μικρότερος του πέντε) λειτουργούσε διαφημιστικά υπέρ του group; Από κάποιον που ''παίζει μάπες'' και τρέμει μην τον χλευάσουν οι ''απέξω'' δεν το θεωρώ απίθανο.

Ως επίλογο στην κριτική της κριτικής (που είναι όντως ''κατραπακιά στη νοημοσύνη μας''), να ρωτήσω: τη φωτογραφία ποιος την επέλεξε; Πήρε χαμπάρι ότι είναι παρελθούσης εποχής (Gods of War) κι ότι η σύνθεση του συγκροτήματος άλλαξε; Τουλάχιστον πετύχατε το εξώφυλλο.

Κύριε Χρονόπουλε δεν έχω την απαίτηση ο κάθε συντάκτης που προσλαμβάνετε να είναι κάτοχος πτυχίου φιλολογίας. Έχω την απαίτηση όμως να κατέχει τα βασικά της Ελληνικής γλώσσας. Να μην εκφράζεται ως χούλιγκαν της εξέδρας που δεν τού 'κανε ο πρόεδρος μεταγραφές ή τον αδίκησε ο διαιτητής. Κι επίσης όταν κρίνει να κρίνει. Όχι να δημοσιοποιεί τα συμπλέγματα και τις εμμονές του. Λίγη σοβαρότητα επιτέλους...

Αναρτήθηκε από WHITE KNIGHT στις 7:12 μ.μ.

Πηγη:  http://metal-secrets.blogspot.com/

UNTIL RAIN - Progressive Metal From Thessaloniki

Ξεκινουμε με τους Until Rain, ενα φρεσκο συγκροτημα με νεα παιδια που εχουν μεγαλες ποσοτητες εμπνευσης, απαιτουμενου ταλεντου και νεανικης ορεξης οι οποιες τους οδηγησαν σε μια αξιεπαινη πορεια με αποκορυφωμα την κυκλοφορια του δισκου “The Reign of Dreams’’ ο οποιος κυκλοφορει εδω και μια βδομαδα.

Με χαρα, το βιογραφικο και τα στοιχεια του συγκροτηματος φιλοξενουνται στους Scary Greeks. Αξιζουν την προσοχη σας!

Οι Until Rain είναι μια progressive metal μπάντα με έδρα την Θεσσαλονίκη. Η ιδέα της μπάντας γεννήθηκε το 2004. Δημιουργήθηκε από τους 14χρονους Ορέστη Φίκο (Μπάσο), Λευτέρη Γερμενλή (Πλήκτρα) και Alex Hughes (Ντραμς). Σύντομα μπήκε και στην μπάντα ο Σταύρος Βουτσάς (Φωνητικά). Η μπάντα ξεκίνησε με το όνομα Delirium. Συνέχισε να τζαμάρει μέχρι το 2006 που έγινε full line – up αφού μπήκε στην μπάντα ο Θοδωρής Αμαξόπουλος (Κιθάρες). Το Σεπτέμβριο του 2006 ηχογράφησαν το πρώτο τους demo με τίτλο ‘Season IX’. Λίγους μήνες αργότερα ένα ακόμα promo demo ηχογραφήθηκε με το όνομα ‘Hopes Forever’.

Παράλληλα η μπάντα έκανε εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα. Στο τέλος του 2008 άρχισαν τις ηχογραφήσεις της πρώτης τους δισκογραφικής δουλειάς, έναν concept δίσκο ονομαζόμενο “The Reign of Dreams”. Το concept του δίσκου αφορά τα όνειρα ενώ το σενάριο θα μπορούσε να ήταν μια αληθινή και περιπετειώδης ιστορία ζωής. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα Fragile Studios στην Αθήνα με παραγωγό τον Βαγγέλη Γιαλαμά. Αυτήν την περίοδο ο Σταύρος Βουτσάς έφυγε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Δαμιανό-Κοσμά Ρούσσο στα φωνητικά. Κάπου εδώ και η μπάντα άλλαξε το όνομα της και έγινε UNTIL RAIN.

Τον Ιούλιο του 2009 η μπάντα υπέγραψε με την Steel Gallery Records για το άλμπουμ “The Reign of Dreams’’ το οποίο ήδη κυκλοφορεί από τις 14 Σεπτέμβρη 2009.

Για πληροφορίες για το συγκρότημα επισκεφθείτε το www.myspace.com/untilrain ενώ για άμεση επικοινωνία με το συγκρότημα και για να παραγγείλετε το cd επικοινωνήστε στο until.rain@gmail.com.