FIREHOUSE - PRETTY MAIDS - BONFIRE - LIVE IN ATHENS 17-10-10

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις αφού οι διοργανωτές κράτησαν πιστά το πρόγραμμα, οι Δανοί hard ‘n’ heavy θρύλοι Pretty Maids, ανέβηκαν για δεύτερη φορά στην καριέρα τους στην σκηνή του Gagarin. Έχοντας αυτή τη φορά αρκετό χρόνο στην διάθεσή τους οι αρκετοί φανατικοί τους φίλοι σίγουρα ικανοποιήθηκαν πολύ περισσότερο σε σχέση με την εμφάνισή τους λίγα χρόνια πριν ως support στους Talisman. Από μπαλάντες σε heavy metal και  hard rock κομμάτια, όλα χωρέσαν σε μια χορταστική εμφάνιση από μια μπάντα που ότι έχει παίξει κατά καιρούς το έχει κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Παρόλα αυτά την συνολική εμφάνιση τους εμφάνιση θα την χαρακτήριζα απλά καλή αφού η γερασμένη πια φωνή του Ronnie Atkins, τα τεχνικά προβλήματα στην κιθάρα αλλά και οι υπερβολικά extended εκτελέσεις μερικών τραγουδιών μας εμπόδισαν εν μέρει να πάρουμε το 100% από αυτό που θα μπορούσε να μας προσφέρει η μπάντα στα 80 περίπου λεπτά που βρέθηκε στη σκηνή. Τελοσπάντων, τα “We Came To Rock”, “Please Don’t Leave Me” και “Back To Back” μεταξύ άλλων, είναι υπεύθυνα για την κατάσταση της φωνής μου σήμερα. 

       Και αφού περάσαν περίπου 40 λεπτά αναμονής τα φώτα σβήσαν ξανά μαζί με τα πρώτα σημάδια κόπωσης που είχαν αρχίσει εδώ και ώρα να εμφανίζονται στα πόδια μας. Άλλωστε σε ένα ξέφρενο πεντάωρο πάρτι η όποια κούραση δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια. Οι Firehouse όρμησαν στη σκηνή με το “Love Is A dangerous think” και η αρχική χαλαρότητα του κοινού εξαφανίστηκε στις πρώτες νότες των τεράστιων “Lover’s Lane” και “All She Wrote” που ακολούθησαν. Το τι έγινε στα επόμενα 80 περίπου λεπτά δεν είναι και πολύ δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Ένα μεγάλο πάρτι στήθηκε ξανά στο γεμάτο Gagarin, τέτοιο που μόνο από αντίστοιχα γκρουπ έχουμε βιώσει στο παρελθόν, στις hard rock συναυλίες που γίνονται δυστυχώς που και που στην Ελλάδα. Η μπάντα, παρουσίασε ένα show καρμπόν με αυτό δύο χρόνια πριν με μοναδική αλλαγή το φοβερό “Helpless”, το μοναδικό κομμάτι που τόσο μας είχε λείψει από εκείνο το live και στο οποίο όπως αναμενόταν επικράτησε πανικός. Έχοντας φοβερή απόδοση, με τον C.J. Snare να τραγουδάει λες και είναι 20 χρονών αλλά και τον Bill Leverty να παραδίδει μαθήματα κιθάρας, οι Firehouse έδειξαν ότι είναι άνετα μέσα στα 5 καλύτερα γκρουπ του είδους αλλά και ότι δικαίως ήταν οι headliners αυτής της μεγάλης βραδιάς. Μιας και ήταν ήδη αρκετά αργά και πολλοί εργάζονται την επόμενη μέρα, ο C.J. ανακοίνωσε μέσω χειροκροτημάτων ότι θα αποφύγουν το στημένο διάλλειμα του encore, και έτσι χωρίς περιττές διακοπές, τα “Reach For The Sky” και φυσικά το “Don’t Tread Me Bad”  κλείσαν μια από της καλύτερες αλλά σίγουρα διασκεδαστικότερη συναυλία της χρονιάς. Επόμενο πάρτι σε λίγους μήνες. Στη συναυλία της χιλιετίας…

Υ.γ.: Έλεος πια με τα drum solo σε όλες τις rock συναυλίες

REVOLUTION RENAISSANCE - "Trinity"

     Ακούγεται άτοπο, αλλά αυτό είναι το καινούργιο άλμπουμ των διαλυμένων Revolution Renaissance!! Λίγους μήνες μετά τη συμφωνία του με την Napalm Records και αφού κατάφερε να συγκροτήσει ένα φοβερό line up, ο πολυτάλαντος αλλά προβληματικός εδώ και πολλά χρόνια Timo Tolki αποφάσισε ξαφνικά ότι η σύντομη πορεία των Revolution Renaissance έφτασε στο τέλος της. Και όλα αυτά μετά από ένα εξαίσιο τρίτο άλμπουμ που θα μπορούσε να τους βάλει δυναμικά στην ελίτ του euro power της νέας δεκαετίας.

       Αφήνοντας πίσω τους αποτυχημένους πειραματισμούς του “Age Of Aquarius” αλλά και του μέτριου “Stratovarius” του 2005, στο “Trinity” επιστρέφει στον παραδοσιακό ήχο που όλοι οι Strato-fans αγαπήσαμε πίσω στα 90’s. Απόδειξη, τα εφτά πρώτα τραγούδια του δίσκου που άνετα θα μπορούσαν να είχαν γίνει κλασικά αν είχαν κυκλοφορήσει δέκα χρόνια πριν. Όσοι είχατε την ευκαιρία να ακούσετε το φοβερό ντεμπούτο τους, “New Era” είναι σίγουρο ότι θα ικανοποιηθείτε στο μέγιστο, με μοναδική αδυναμία στην σύγκριση των δύο αυτών δίσκων, τα φωνητικά του Gustavo Monsanto που σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν αυτά των Kiske, Sammett και Rantanen που είχαν μοιραστεί τα φωνητικά στο “New Era” . Στον αντίποδα, οι συμμετοχές των Bob Κατσιώνη στα πλήκτρα, και Magnus Rosen στο μπάσο, ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο των εφτά αυτών συνθέσεων. Το άλμπουμ κλείνει με το πιο ατμοσφαιρικό δεκάλεπτο ομώνυμο τραγούδι και με την μπαλάντα “Frozen Winter Heart”. Και τα δύο, χωρίς να είναι άσχημα τραγούδια, υστερούν σε σχέση με τα πρώτα εφτά του δίσκου. Ίσως βέβαια αυτό να είναι υποκειμενικό, αλλά πιστεύω πως οι κάλες ιδέες του Tolki σε τέτοιου είδους ατμοσφαιρικές συνθέσεις, εξαντλήθηκαν, με τον καλύτερο όμως τρόπο, με την κυκλοφορία του εξαίσιου “Elements Pt.1” πριν αρκετά χρόνια.  

    Το “Trinity” κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την σύντομη πορεία των Revolution Renaissance, δείχνοντας πως ο Timo Tolki, όταν θέλει, μπορεί ακόμα να μας προσφέρει πολύ καλά τραγούδια σε εμάς τους λίγους που επιμένουμε στο παραδοσιακό 90’ς power metal. Άλλωστε, αν κάτι πλησίαζε προς το heavy metal πριν δεκαπέντε χρόνια, αυτό ήταν το power metal των Blind Guardian και των Stratovarius και σίγουρα όχι το pop rock με κάφρικα φωνητικά των Slipknot.

7 1/2

SHADOW GALLERY LIVE IN ATHENS 10/10/10

      Δεν ξέρω πόσοι το πήραν χαμπάρι, αλλά ένα μικρό συναυλιακό θαύμα συντελέστηκε αυτό το τριήμερο στη χώρα μας. Ενώ το progressive metal όπως το γνωρίσαμε στα 90’ς είναι αποπροσανατολισμένο, αν όχι νεκρό, εδώ και πολλά χρόνια, μία από τις 2-3 καλύτερες μπάντες που το εκπροσωπούσαν και συνεχίζουν μέχρι τώρα να ηγούνται του ιδιώματος, πέρασε από τη χώρα μας για τρεις εμφανίσεις στην πρώτη της περιοδεία ever! Σίγουρα πάντως το πήραν για τα καλά χαμπάρι οι 600 φίλοι της μπάντας που κατέκλυσαν την Κυριακή το βράδυ το Κύτταρο, παρακολουθώντας την καλύτερη progressive metal συναυλία τουλάχιστον από το 2000 όταν και οι Dream Theater μας είχαν επισκεφτεί για την προώθηση του τελευταίου metal άλμπουμ τους, του φοβερού “Scenes From A Memory”. Το γεγονός αυτό από μόνο του κατατάσει  τη συναυλία στις σημαντικότερες της δεκαετίας, ενώ σε συνδυασμό με την απίστευτη απόδοση της μπάντας βάζει υποψηφιότητα για το live της χρονιάς.

      Μια συναυλία η οποία ξεκίνησε με τους πολύ καλούς The Silent Rage οι οποίοι με το power metal τους ζέσταναν το κοινό, κάτι που δεν κατάφεραν να συνεχίσουν οι Maplerun αφού το nu rock/metal ύφος τους ξένισε λίγο το κοινό το οποίο όμως τελικά τους χειροκρότησε αφού αντικειμενικά είναι πολύ καλή μπάντα. Σίγουρα τους αξίζει μια support εμφάνιση σε ένα μεγάλο γκρουπ παρόμοιου στιλ.

   

    Με μια μικρή καθυστέρηση τα φώτα σβήσαν και από τα ηχεία άρχισε να ακούγεται το intro το οποίο δεν ήταν άλλο από το “Bohemian Rhapsody” των Queen και την εξαμελής μπάντα να ορμάει στη σκηνή με τα εκπληκτικά “Stiletto In The Sand”, “War For Sale”, “Mystery” και “Deeper Than Life”. Φοβερό ξεκίνημα με τον κόσμο να τραγουδάει λέξη προς λέξη τους στίχους και μέσα σε λίγα λεπτά να εξαφανίζονται όλες αμφιβολίες σχετικά με το αν μπορούν οι Shadow Gallery να αποδώσουν όπως πρέπει το απαιτητικό υλικό των studio άλμπουμ τους. Ο Carl Cadden (μπάσο) έκλεψε την παράσταση με την σκηνική του παρουσία αλλά και τα απίθανα δεύτερα φωνητικά που δεν υστερούσαν καθόλου σε σχέση με τους δίσκους τους και πάντα ήταν το σήμα κατατεθέν της μπάντας στα ρεφρέν της. Μέσα σε δύο ολόκληρες ώρες τα είδαμε όλα: 15 τραγούδια σε ένα πολύ καλό setlist, ένα πρωτότυπο drum solo, τον αρκετά καλό νέο τραγουδιστή να παίζει κιθάρα καλύτερα από ότι τραγουδάει, τον κιθαρίστα Gary Wehrkamp να παίζει ντραμς και πλήκρα με την ίδια άνεση όπως παίζει κιθάρα, ενώ ο έτερος κιθαρίστας Brendt Allan θάμπωσε πραγματικά το κοινό με τις ικανότητές του. Συνολικά μια μεγάλη εμφάνιση από ένα γκρουπ που αν είχε κάνει πιο σωστές κινήσεις στην αρχή της καριέρας του τώρα θα ήταν στην κορυφή του progressive metal. Σίγουρα μου έλειψαν 2-3 τραγούδια όπως τα “Cliffhunger”  και “Don’t Ever Cry, Just Remember”, αλλά αυτό σίγουρα είναι ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στο δίωρο μουσικό όργιο που παρακολουθήσαμε. Κάτι μου λέει ότι οι Shadow Gallery θα μας επισκεφτούν ξανά σύντομα. Ελπίζω σε μεγαλύτερο χώρο και με ακόμα περισσότερο κόσμο. Αλήθεια που ήταν οι υπόλοιποι 10000 που γεμίζουν γήπεδα στους Dream Theater και στους Tool κοκορεύοντας για την προοδευτικότητα των ακουσμάτων τους?

R.I.P. STEVE

Ηταν ο αγαπημένος τραγουδιστης του blog μας. R.I.P. Steve....

Όπως γραψαμε και χθες ο τραγουδιστής των Ελβετών Gotthard πέθανε σε δυστύχημα που είχε με την μοτοσυκλέτα του στην Αμερική. Το δελτίο τύπου της Nuclear Blast (εταιρεία των Gotthard) δίνει περισσότερες λεπτομέρειες.
Ο Lee ταξίδεψε στην Αμερική μαζί με μερικούς μηχανόβιους φίλους του προκειμένου να πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρα του.

Ένα ταξίδι διάρκειας δυο εβδομάδων πάνω σε μια Harley-Davidson. Οι 21 Ελβετοί ξεκίνησαν το ταξίδι τους την προηγούμενη Κυριακή. Την Τρίτη 5 Οκτωβρίου, περίπου 50 μίλια έξω από το Las Vegas, η ομάδα σταμάτησε στην άκρη του δρόμου προκειμένου να φορέσουν τα διαβροχα, μιας και είχε ξεκινήσει να βρέχει.

Ο οδηγός ενός διερχόμενου φορτηγού έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του λόγω του ολισθηρού δρόμου. Παρά τις ενέργειες του το trailer του φορηγού έπεσε πάνω σε κάποιες από τις παρκαρισμένες μηχανές, μια εκ των οποίων χτύπησε τον Lee.
Οι ομάδες διάσωσης που έφθασαν στο σημείο κατέβαλαν προσπάθειες να σώσουν τη ζωή του Lee, αλλά μετά από 20 λεπτά είδαν ότι πλέον αυτό δε γινόταν.
Ανάμεσα στην ομάδα των μοτοσυκλετιστών ήταν και ο μπασίστας των Gotthard, Marc Lynn, αλλά και η φίλη του Lee, Brigitte Voss Balzarini.

Κανένας από τους υπόλοιπους δεν τραυματίστηκε.
Τα θερμά μας συλληπητήρια στην οικογένεια του αδικοχαμένου Lee.

Gotthard - singer Steve Lee - fatal accident in Amer

ica
Las Vegas – The world has lost one of its greatest rock singers: GOTTHARD front-man Steve Lee was killed accidentally during a motorcycle trip in the USA on Interstate 15 between Mesquite and Las Vegas and died at the scene.

The GOTTHARD singer had flown to the U.S. with some biker... friends just this weekend to fulfil a long-cherished dream for which he’d never had the time, due to his heavy touring schedule for many years. It was to be two weeks through the states on a Harley Davidson. The 21 Swiss bikers started their journey on Sunday on a total of 12 motorcycles. On Tuesday 5 October, about 50 miles from Las Vegas, the group had stopped at the roadside to put on their rain gear as it had started to rain. On the slippery road, the trailer of a passing truck began to skid. The driver attempted evasive action but his trailer clipped five of the motorcycles parked at the roadside; one of them hit Steve Lee. Rescue services attempted resuscitation but efforts were stopped after 20 minutes. At 16:13 local time, Steve Lee was pronounced dead.
Among the passengers were GOTTHARD bassist Marc Lynn and Lee's girlfriend Brigitte Voss Balzarini. All other fellow riders were unharmed. Steve Lee was 48 years old.
With Steve Lee, we not only lose one of the world's best rock voices but also an extraordinary personality. Despite his enormous success, the Ticino singer had retained a very subtle eye for detail and often impressed the people around him with his sensitive observation. Due to his personality, he had a serious outlook, without losing his sense of humour and lust for life. Steve Lee met his environment with respect but always had, in his gentle way, a very simple, personal touch. He understood like no one else how to enjoy without going too far – to him, alcohol and parties were things he met with level-headedness. The singer sold several million albums throughout his career with GOTTHARD, several of them reaching platinum, double or triple platinum status.

And yet all this bears no relation to the human greatness of Steve Lee on a daily basis.