(ΠΗΓΗ:www.devilhornsmag.com)
Στην ζωή του μας έκανε να ουρλιάζουμε. Είτε ήταν από την ευθυμία και την διάθεση για ξεφάντωμα που μας προσέφερε... Είτε από την επιθυμία μας να τον ακολουθήσουμε στο ταξίδι του σε άλλους κόσμους... Είτε επειδή άγγιζε την ψυχή μας με μια ειλικρίνεια και μια ευθύτητα όπως κανείς άλλος.
Με τον θάνατό του μας έκανε να σωπάσουμε. Όλους. Με εκείνη την σιωπή που δεν χρειάζεται περιγραφή. Επειδή κανείς μας δεν ξέρει ακόμα τι να πει. Όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, η φυσική αντίδραση είναι να ζεις ξανά στο μυαλό σου όλες εκείνες τις στιγμές που ζήσατε μαζί. Σαν μια τελευταία προσπάθεια να τον κρατήσεις κοντά σου. Ζεις εκείνες τις στιγμές και δεν μιλάς. Έτσι και τώρα, όσο και αν προσπαθεί καθένας από εμάς να αποτίσει φόρο τιμής με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον Ronnie James Dio, μέσα μας όλοι ξέρουμε πως ό,τι και να πούμε είναι λίγο και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε σιωπηλοί.
Γιατί ο Dio ήταν ένας δικός μας άνθρωπος. Είμαι σίγουρος ότι αν πιάσω καθέναν από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές και σας ρωτήσω, θα μου πείτε όλοι ότι έχετε περάσει πολλές βραδιές ξενυχτώντας, μόνοι ή με κάποια παρέα που σας καταλαβαίνει, επειδή ο κοντός άγγιξε την ψυχή σας με κάποιο κομμάτι του... Είτε με τους Rainbow, είτε με τους Black Sabbath, είτε με το δικό του συγκρότημα. Είτε ακόμα και με τους Elf. Όταν ο Dio τραγουδούσε, τον φανταζόσουν μπροστά σου εκείνη την στιγμή να μοιράζεται μόνο με εσένα εκείνους τους στίχους. Ήταν από τους πολύ λίγους στην ιστορία με αυτήν την ικανότητα. Και νομίζαμε ότι θα κρατήσει για πάντα...
Η πρώτη ανατριχίλα μας διαπέρασε τον Νοέμβριο όταν ακούσαμε τα νέα ότι έπασχε από καρκίνο του στομάχου. Ήμασταν σίγουροι όμως ότι θα τα καταφέρει. Όχι επειδή οι γιατροί είπαν ότι τον πρόλαβαν σε πρώιμο στάδιο. Αλλά επειδή πιστεύαμε πραγματικά μέσα μας ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να φύγει έτσι, χωρίς να είναι όλος ο κόσμος στο πλάι του, στα πόδια του. Χωρίς να είμαστε εμείς μαζί του, εκεί δίπλα του. Όλοι δίναμε έμφαση στα καλά νέα για την υγεία του και περνούσαμε στα ψιλά γράμματα τις όποιες ειδήσεις για επιδείνωση υπήρχαν. Για τον Dio μιλάμε άλλωστε!
Όμως και ο Dio στην φύση του ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς. Και έφυγε με τον ίδιο τρόπο που έχουν φύγει τόσοι άλλοι άνθρωποι. Κατά την διάρκεια της ζωής του, παρ' όλα αυτά, κατάφερε να μας πείσει πως ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Και για αυτό δεν θα φύγει ποτέ από εκείνο το ξεχωριστό σημείο της ψυχής μας όπου τον έχουμε τοποθετήσει όλοι. Επειδή ήταν ο μονάδικος που κατάφερε να φθάσει εκεί... Το πραγματικό του επίθετο δεν ήταν Dio, ήταν Padavona. Dio στα Ιταλικά (την γλώσσα των προγόνων του) σημαίνει Θεός. Διαμαρτυρήθηκε άραγε ποτέ κανείς μας για αυτόν του τον χαρακτηρισμό; Του πέρασε καν από το μυαλό να διαμαρτυρηθεί; Όχι, ούτε εγώ το νόμιζα...
Γνωρίζω πως σε κάθε αφιέρωμα στον αγαπημένο μας αυτόν άνθρωπο θα υπάρχει μια εκτενής ιστορική αναφορά στην ζωή του, στα έργα του, στα συγκροτήματα που ανέδειξε με την παρουσία του (γιατί όσο ανέδειξε τους Rainbow ο Blackmore με την μουσική του, άλλο τόσο τους ανέδειξε ο Dio με την φωνή του, τους στίχους του και την σκηνική του παρουσία! Και ποιος πιστεύει ότι οι Black Sabbath θα είχαν σωθεί πραγματικά από την παρακμή τους το 1980 αν δεν είχαν την αναζωογονητική ώθησή του και τις νέες ιδέες του;;;), τις ίντριγκες όπου έμπλεξε, τους τσακωμούς του και, φυσικά, τα αριστουργήματα που μας προσέφερε. Προσωπικά, δεν νιώθω πως είναι σωστό να γράψω μια βιογραφία αυτήν την στιγμή. Είναι κάτι πολύ “κρύο” και η βιογραφία εμπεριέχει πάντα, έστω και ανεπαίσθητα, και ένα στοιχείο κριτικής. Δεν με θεωρώ άξιο να καταγράψω αυτές τις μέρες την ζωή αυτού του ανθρώπου, πόσο μάλλον να κρίνω τα έργα του. Μόνο οι λίγοι τυχεροί που τον έζησαν από κοντά μπορούν να το κάνουν αυτό. Άλλωστε, το internet σήμερα μπορεί να προσφέρει στον κάθε ενδιαφερόμενο ό,τι πληροφορία θέλει μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα...
Το μόνο που μπορώ να κάνω, ως ελάχιστο φόρο τιμής, είναι να παράθεσω κάποια χαρακτηριστικά κομμάτια από κάθε περίοδο της καριέρας του, σίγουρα αδικώντας κάποια. Τα τραγούδια μιλάνε από μόνα τους, οι όποιες λέξεις πρέπει να είναι λίγες και να εξυπηρετούν κάποιον σκοπό...
Ronnie & The Red Caps – An Angel Is Missing (1960)
Αν και ο μικρός τότε Ronnie James Padavona είχε αρχίσει να κάνει πρώτα φωνητικά σε τοπικά συγκροτήματα της περιοχής του Cortland στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης από το 1958, η φωνή του ακούγεται για πρώτη φορά ηχογραφημένη σε αυτό το δισκάκι. Ναι, αυτός είναι ο άνθρωπος που κάποτε θα τραγουδήσει το “Stargazer” και το “Heaven And Hell”...
Με τον θάνατό του μας έκανε να σωπάσουμε. Όλους. Με εκείνη την σιωπή που δεν χρειάζεται περιγραφή. Επειδή κανείς μας δεν ξέρει ακόμα τι να πει. Όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, η φυσική αντίδραση είναι να ζεις ξανά στο μυαλό σου όλες εκείνες τις στιγμές που ζήσατε μαζί. Σαν μια τελευταία προσπάθεια να τον κρατήσεις κοντά σου. Ζεις εκείνες τις στιγμές και δεν μιλάς. Έτσι και τώρα, όσο και αν προσπαθεί καθένας από εμάς να αποτίσει φόρο τιμής με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον Ronnie James Dio, μέσα μας όλοι ξέρουμε πως ό,τι και να πούμε είναι λίγο και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε σιωπηλοί. Γιατί ο Dio ήταν ένας δικός μας άνθρωπος. Είμαι σίγουρος ότι αν πιάσω καθέναν από εσάς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές και σας ρωτήσω, θα μου πείτε όλοι ότι έχετε περάσει πολλές βραδιές ξενυχτώντας, μόνοι ή με κάποια παρέα που σας καταλαβαίνει, επειδή ο κοντός άγγιξε την ψυχή σας με κάποιο κομμάτι του... Είτε με τους Rainbow, είτε με τους Black Sabbath, είτε με το δικό του συγκρότημα. Είτε ακόμα και με τους Elf. Όταν ο Dio τραγουδούσε, τον φανταζόσουν μπροστά σου εκείνη την στιγμή να μοιράζεται μόνο με εσένα εκείνους τους στίχους. Ήταν από τους πολύ λίγους στην ιστορία με αυτήν την ικανότητα. Και νομίζαμε ότι θα κρατήσει για πάντα...
Η πρώτη ανατριχίλα μας διαπέρασε τον Νοέμβριο όταν ακούσαμε τα νέα ότι έπασχε από καρκίνο του στομάχου. Ήμασταν σίγουροι όμως ότι θα τα καταφέρει. Όχι επειδή οι γιατροί είπαν ότι τον πρόλαβαν σε πρώιμο στάδιο. Αλλά επειδή πιστεύαμε πραγματικά μέσα μας ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να φύγει έτσι, χωρίς να είναι όλος ο κόσμος στο πλάι του, στα πόδια του. Χωρίς να είμαστε εμείς μαζί του, εκεί δίπλα του. Όλοι δίναμε έμφαση στα καλά νέα για την υγεία του και περνούσαμε στα ψιλά γράμματα τις όποιες ειδήσεις για επιδείνωση υπήρχαν. Για τον Dio μιλάμε άλλωστε!
Όμως και ο Dio στην φύση του ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς. Και έφυγε με τον ίδιο τρόπο που έχουν φύγει τόσοι άλλοι άνθρωποι. Κατά την διάρκεια της ζωής του, παρ' όλα αυτά, κατάφερε να μας πείσει πως ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Και για αυτό δεν θα φύγει ποτέ από εκείνο το ξεχωριστό σημείο της ψυχής μας όπου τον έχουμε τοποθετήσει όλοι. Επειδή ήταν ο μονάδικος που κατάφερε να φθάσει εκεί... Το πραγματικό του επίθετο δεν ήταν Dio, ήταν Padavona. Dio στα Ιταλικά (την γλώσσα των προγόνων του) σημαίνει Θεός. Διαμαρτυρήθηκε άραγε ποτέ κανείς μας για αυτόν του τον χαρακτηρισμό; Του πέρασε καν από το μυαλό να διαμαρτυρηθεί; Όχι, ούτε εγώ το νόμιζα...
Γνωρίζω πως σε κάθε αφιέρωμα στον αγαπημένο μας αυτόν άνθρωπο θα υπάρχει μια εκτενής ιστορική αναφορά στην ζωή του, στα έργα του, στα συγκροτήματα που ανέδειξε με την παρουσία του (γιατί όσο ανέδειξε τους Rainbow ο Blackmore με την μουσική του, άλλο τόσο τους ανέδειξε ο Dio με την φωνή του, τους στίχους του και την σκηνική του παρουσία! Και ποιος πιστεύει ότι οι Black Sabbath θα είχαν σωθεί πραγματικά από την παρακμή τους το 1980 αν δεν είχαν την αναζωογονητική ώθησή του και τις νέες ιδέες του;;;), τις ίντριγκες όπου έμπλεξε, τους τσακωμούς του και, φυσικά, τα αριστουργήματα που μας προσέφερε. Προσωπικά, δεν νιώθω πως είναι σωστό να γράψω μια βιογραφία αυτήν την στιγμή. Είναι κάτι πολύ “κρύο” και η βιογραφία εμπεριέχει πάντα, έστω και ανεπαίσθητα, και ένα στοιχείο κριτικής. Δεν με θεωρώ άξιο να καταγράψω αυτές τις μέρες την ζωή αυτού του ανθρώπου, πόσο μάλλον να κρίνω τα έργα του. Μόνο οι λίγοι τυχεροί που τον έζησαν από κοντά μπορούν να το κάνουν αυτό. Άλλωστε, το internet σήμερα μπορεί να προσφέρει στον κάθε ενδιαφερόμενο ό,τι πληροφορία θέλει μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα...Το μόνο που μπορώ να κάνω, ως ελάχιστο φόρο τιμής, είναι να παράθεσω κάποια χαρακτηριστικά κομμάτια από κάθε περίοδο της καριέρας του, σίγουρα αδικώντας κάποια. Τα τραγούδια μιλάνε από μόνα τους, οι όποιες λέξεις πρέπει να είναι λίγες και να εξυπηρετούν κάποιον σκοπό...
Ronnie & The Red Caps – An Angel Is Missing (1960)
Αν και ο μικρός τότε Ronnie James Padavona είχε αρχίσει να κάνει πρώτα φωνητικά σε τοπικά συγκροτήματα της περιοχής του Cortland στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης από το 1958, η φωνή του ακούγεται για πρώτη φορά ηχογραφημένη σε αυτό το δισκάκι. Ναι, αυτός είναι ο άνθρωπος που κάποτε θα τραγουδήσει το “Stargazer” και το “Heaven And Hell”...
Ronnie Dio & The Prophets – Love Pains (1962)
Το συγκρότημα αυτό συνέχισε τις προσπάθειες του και γρήγορα άλλαξε το όνομα του. Εμπνευσμένος από έναν παλιό γκάνγκστερ με το ίδιο παρατσούκλι ο Ronnie Padavona άλλαξε το καλλιτεχνικό του επίθετο σε Dio. Αυτό είναι το πρώτο δισκάκι όπου αναφέρεται αυτό το όνομα. Ναι, έτσι ταπεινά ξεκινούν πάντα οι ωραιότερες ιστορίες...
http://www.youtube.com/watch?v=bQ3OjffJ1w0&feature=player_embedded
Elf – Nevermore (Album: “Elf”, 1972)
Κάνουμε ένα, ομολογουμένως μεγάλο αλλά αναγκαίο, άλμα στον χρόνο, καθώς από εδώ και στο εξής θα ασχολούμαστε με τα LP στα οποία τραγούδησε ο μεγάλος κοντός. Από το 1963 (με το πρώτο τους LP “Dio At Domino's” έως το 1972, οι Ronnie & The Prophets εξελίχθηκαν πολύ. Δούλεψαν πολύ επάνω στον ήχο τους και στην δομή των τραγουδιών τους, ενώ εκείνη η παράξενη αλλόκοσμη έμπνευση άρχισε να τους επισκέπτεται όλο και πιο συχνά. Κυκλοφόρησαν πολλά επτάιντσα σινγκλάκια σε αυτό το διάστημα, τα οποία, ειλικρινά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα αφιέρωμα από μόνα τους. Άλλαξαν ονόματα μέχρι να φθάσουν στο Electric Elves και, εν τέλει, Elf. Με αυτό το όνομα κυκλοφόρησαν και πάλι, μετά από χρόνια προσπαθειών LP το 1972. Προσωπικό μου αγαπημένο από αυτόν τον δίσκο αποτελεί το “Nevermore”... Ο Dio πλέον είναι πια ένας τελείως άλλος ερμηνευτής. Έχει δει και έχει αγγίξει μέρη της ψυχής που σε αλλάζουν για πάντα. Ακούστε τον εδώ και θα καταλάβετε...
Rainbow – The Temple Of The King (Album: “Ritchie Blackmore's Rainbow”, 1975)
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο... Το όνομα του χαράχθηκε από τότε και δεν μπορούσε να σβηστεί. Ποτέ ξανά.
http://www.youtube.com/watch?v=Zj3mKYASycg&feature=player_embedded
Rainbow – Stargazer (Album: “Rising”, 1976)
Ο δίσκος που τον καταξίωσε... Με ερμηνείες που ακόμα και σήμερα πολλοί προσπαθούν να ξεπεράσουν... Επιλέξαμε αυτήν που έχει μείνει πιο ιστορική.
http://www.youtube.com/watch?v=SedQcg-65a8&feature=player_embedded
Rainbow – Kill The King (Album: “Long Live Rock 'n' Roll”, 1978)
Επιλέχθηκε αυτό το τραγούδι για έναν απλούστατο λόγο: Είναι ένα κομμάτι που ένα σωρό metal συγκροτήματα θα προσπαθήσουν αργότερα (και ακόμα προσπαθούν) να μιμηθούν, με συχνότερη κατάληξη απλώς να το αντιγράφουν. Και ακόμα παραμένει κομματάρα!
http://www.youtube.com/watch?v=Z3ZfrCPKEqM&feature=player_embedded
Black Sabbath – Die Young (Album: “Heaven And Hell”, 1980)
Αν και στις παρούσες περιστάσεις ο τίτλος του τραγουδιού φαίνεται βλάσφημος, θεωρώ με την όποια εντύπωση μου έχει σχηματισθεί, πως είναι το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι εκείνης της εποχής. Ο Dio ήταν ακριβώς ότι χρειάζονταν οι Sabbath εκείνη την εποχή. Με την παρουσία του, την έμπνευσή του και τις φωνητικές του ικανότητες, ξανάδωσε στο συγκρότημα όλη εκείνη την “σκοτεινή ενέργεια” που διέχεε τις πρώτες του κυκλοφορίες. Βάζουμε το επίσημο βίντεοκλιπ καθώς είναι από τα λίγα του Dio που δεν αδικούν το κομμάτι (όσο και αν γουστάρουμε όλοι κατά βάθος με τα cult βίντεοκλιπ που έκανε αργότερα).
http://www.youtube.com/watch?v=frtJQFe9apw&feature=player_embedded
Black Sabbath – The Mob Rules (Album: “Mob Rules”, 1981)
Το “Mob Rules” είναι πραγματικά αδικημένος δίσκος. Είχε μέσα κομματάρες όπως αυτή.
http://www.youtube.com/watch?v=ts6YTeSEv0Y&feature=player_embedded
Dio – Rainbow In The Dark (Album: “Holy Diver”, 1983)
Μετά την διάλυση της συνεργασίας του με τους Black Sabbath, ο Dio αποφάσισε να φτιάξει το δικό του συγκρότημα, το οποίο, όντας ήδη φίρμα, ονόμασε με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο. Το πρώτο αποτέλεσμα αυοτύ του εγχειρήματος ήταν το, θρυλικό πια, “Holy Diver”. Αν και το ομώνυμο τραγούδι το ξέρουν και οι πέτρες, κάποιοι εκεί έξω ανατριχιάζουμε περισσότερο με τα “Don't Talk To Strangers” και “Rainbow In The Dark”. Ιδού το τελευταίο σε μια πάρα πολύ καλή live έκδοση.
http://www.youtube.com/watch?v=LmSt1oEIshE&feature=player_embedded
Dio – We Rock (Album: “Last In Line”, 1984)
Έχοντας πάρει φόρα, ο υπερδραστήριος εκείνη την εποχή κοντός μας προσέφερε άλλη μια δισκάρα, το “Last In Line”...
http://www.youtube.com/watch?v=szcVWTyrq_Q&feature=player_embedded#at=52
Hear 'n' Aid – Stars (1986)
Ίσως η στιγμή που ο Dio έδειξε το πραγματικό του μεγαλείο και το πόσο ηγετική φυσιογνωμία ήταν στην rock σκηνή την δεκαετία του '80. Έχοντας ως στόχο να βοηθήσει τα λιμοκτονούντα παιδιά της Αφρικής, μάζεψε όλη την αφρόκρεμα του hard rock και του metal εκείνης της εποχής προκειμένου να ηχογραφήσουν ένα single από το οποίο τα έσοδα θα πήγαιναν προς ενίσχυση αυτού του σκοπού. Περιττό να πούμε ότι το δισκάκι πούλησε σαν τρελλό και αυτή η συνεργασία ακόμα και σήμερα θεωρείται από πολλούς (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) ως η σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία του metal. Το βίντεο με όλους αυτούς τους τιτάνες μαζεμένους σε ένα studio είναι ένα θέαμα που δεν μπορείς να χορτάσεις να το βλέπεις. Και όλα αυτά χάρη στον Dio!
http://www.youtube.com/watch?v=szcVWTyrq_Q&feature=player_embedded#at=52
Dio – All the Fools Sailed Away (Album: “Dream Evil”, 1987)
Οι δισκοι που έβγαλε ο Dio με το συγκρότημα του στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 (“Sacred Heart”, “Intermission EP” και “Dream Evil”) είναι κατά την γνώμη μου πολύ αδίκως υποτιμημένοι. Εδώ έχουμε ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έγραψε ποτέ, με αλληγορικούς στίχους που αν καταλάβεις το νόημα τους (και δεις στο καπάκι και την αποτύπωσή τους στο βίντεοκλιπ), ανατριχιάζεις...
http://www.youtube.com/watch?v=i4pfNDJzQ1U&feature=player_embedded
Δυστυχώς, μετά το “Dream Evil”, ήλθε ο καιρός για τον αγαπημένο μας τραγουδιστή και συνθέτη να αρχίσει να μας προσφέρει δίσκους οι οποίοι, όπως παραδέχθηκε αργότερα και ο ίδιος, δεν μπορούσαν να φθάσουν στο επίπεδο των προηγουμένων του (“Lock Up The Wolves”, “Strange Highways”, “Angry Machines”). Ως χειρότερο άλμπουμ που έβγαλε ποτέ ο ίδιος θεωρούσε το “Angry Machines” του 1996. Επειδή ακόμα και αυτή η γνώμη έχει σημασία αν θέλουμε να κατανοήσουμε τον Dio ως δημιουργό, επιλέχθηκε από εκεί το, μάλλον και καλύτερο κομμάτι του δίσκου, “Don't Tell The Kids”. Εκείνη την περίοδο, και συγκεκριμένα το 1992, υπήρξε και μια πρόσκαιρη επανασύνδεση με τους Black Sabbath. Το αποτέλεσμα αυτής ήταν το “Dehumanizer”, το οποίο, αν και δεν είχε την επιτυχία που ανέμενε το ίδιο το συγκρότημα, παρ' όλα αυτά είχε κάποια αρκετά καλά κομμάτια. Σε γενικές γραμμές, η δεκαετία του '90 δεν φέρθηκε καλά.
Από το 2000 και μετά, άρχισε να φαίνεται τι δεν πήγαινε καλά. Καταφέρνοντας να έλθει και πάλι σε επαφή μέσα του με όλα όσα τον ενέπνεαν κάποτε, ο άνθρωπος που μας ανατρίχιασε τόσες φορές στο παρελθόν κατάφερε και μας προσέφερε τρία πολύ αξιοπρεπή άλμπουμ. Το τελευταίο studio album με το όνομα Dio επάνω (γιατί ο ίδιος ως πρόσωπο είχε και αλλού συμμετοχές αργότερα, βλέπετε παρακάτω) έμελλε να είναι το “Master Of The Moon”, από το οποίο και το κομμάτι...
Heaven & Hell – Bible Black (Album: The Devil You Know, 2009)
Η επανένωση με τους Black Sabbath τελικά ξανάρθε, έστω και υπό διαφορετικό όνομα για ηλίθιους, νομικούς λόγους. Αυτήν την φορά όλο το κλίμα ήταν ομορφο, οι συναυλίες τους ανά τον κόσμο ασταμάτητες και τα νέα τραγούδια που κυκλοφόρησαν εκπληκτικά. Κρίμα που δεν ήταν γραφτό να κρατήσει για πολύ...
http://www.youtube.com/watch?v=QUs3i9oCs3U&feature=player_embedded
Φυσικά, μια πλήρης καταγραφή των δισκογραφικών εμφανίσεων του Dio θα απαιτούσε ένα ολόκληρο βιβλίο. Μη ξεχνώντας ποτέ πώς νιώθει ένας καλλιτέχνης που θυσιάζει τα πάντα για να δημιουργήσει, είχε βοηθήσει πολλά συγκροτήματα να αναδειχθούν και σε κάποια συμμετείχε προσφέρωντας και guest φωνητικά. Από τον Roger Glover στους Rough Cutt και από τους Queensryche στους Tenacious D, το όνομα του Dio είναι γραμμένο παντού. Όλα αυτά τα χρόνια, η φωνή του και τα τραγούδια του στοίχειωσαν πολλές στιγμές μας. Ακόμα και μόνο για τα πεντακάθαρα συναισθήματα που είχε την δύναμη να μας ξυπνάει, αξίζει να τον ευγνωμονούμε για πάντα. Αθάνατος.
A Tribute to Ronnie James Dio,by Andreas Karamitsos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου