Παρασκευή 7 Ιανουαρίου και άλλη μια βραδιά για τους διάσημούς progsters Pain Of Salvation να επισκεφτούν τους Έλληνες φίλους τους έφτασε, αυτή τη φορά στο Fuzz Club. Πριν από αυτούς όμως, το κοινό υποδέχτηκε τους επίσης Σουηδούς Scar Symmetry, ένα μελωδικό death metal συγκρότημα. Ξεκίνησαν το show ακριβώς στις 8.30 συνεχίζοντας να παίζουν στους ίδιους έντονους ρυθμούς για τουλάχιστον 45 λεπτά. Καλά προβαρισμένοι και απολύτως αφοσιωμένοι στην μουσική που υπηρετούν η μπάντα έδωσε τον καλύτερό της εαυτό παρά τα προβλήματα στον ήχο που αντιμετώπισαν. Αρκετά ακριβείς στην απόδοσή τους, αλλά δυστυχώς η έλλειψη αυθεντικότητας δεν μπορεί να παρακαμφθεί από κάποιον γνώστη της Σουηδικής σκηνής. Κάτω από άλλες προυποθέσεις η παρουσία δύο τραγουδιστών πάνω στην σκηνή θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακή, αλλά σε αυτήν την περίπτωση η νοσταλγία του κοινού για τον πρώην τραγουδιστή της μπάντας Christian Alvestam (ο οποίος θα μπορούσε να τραγουδήσει και με τους δύο τρόπους) ήταν κάτι που δεν μπορούσε να διαγραφεί από τη σκέψη των φίλων της μπάντας.
Πέντε λεπτά μετά τις 10 και οι Pain Of Salvation ανεβαίνουν στην σκηνή όχι με κάποιο τραγούδι της τελευταίας τους δουλειάς αλλά με το κλασικό “Remedy Lane”, δημιουργώντας έτσι εκρηκτική ατμόσφαιρα με το ξεκίνημα. Το “Two Beginnings” ακολουθούμενο από το “Ending Theme” αποτέλεσαν ιδανικές επιλογές για το ξεκίνημα της συναυλίας ενώ μετά την χαρακτηριστική ατάκα του Daniel Gildenlow “1997: Η νούμερο ένα σε πωλήσεις μπάντα είναι οι Spice Girls ενώ ταυτόχρονα υπήρχε μια μικρή μπάντα από την Σουηδία. Μπορεί να μην γίναμε τόσο επιτυχημένοι… αλλά οι Spice Girls? Πού είναι τώρα? ” ακολούθησε το “People Passing By”, από το πρώτο E.p. της μπάντας.
Επόμενο κομμάτι είναι το “Linoleum” από το τελευταίο E.p. της μπάντας και αμέσως μετά έφτασε η ώρα για το αγαπημένο κομμάτι του κοινού, “Ashes” που όντως ήταν η κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Ο Daniel Gildenlow, ευδιάθετος, συχνά έκανε αστεία ανάμεσα στα κομμάτια ενώ σε κάποια στιγμή έκανε χαβαλέ με το κρύο της πατρίδας του και το μουδιασμένο κοινό. Όταν όμως ήταν η ώρα να μιλήσουν τα μουσικά όργανα ολόκληρη η μπάντα ήταν άψογη και παθιασμένη. Τα “No Way Out’, “Falling” και “The perfect Element” έκλεισαν το κύριο μέρος του set δίνοντας έτσι ένα άψογο μουσικό πέρασμα από τον καλύτερο δίσκο της μπάντας. Εκείνη τη στιγμή μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι ακόμα δεν είχαμε ακούσει νότα από το “One Hour By The Concrete Lake”.
Όσο για το encore, αυτό ήταν μια εντελώς διαφορετική ιστορία, που απέδειξε ότι ακόμα και οι υποτίθεται σοβαροί μουσικοί έχουν το δικαίωμα να περνάνε και αυτοί καλά στη σκηνή κάνοντας τα δικά τους. Ο κιθαρίστας Johan Hallgren πήρε το μικρόφωνο για να τραγουδήσει το “Come Together”(Beetles)* καθώς ο Daniel Gildenlow τον συνόδευε πίσω από τα ντραμς. Το τρελό jam-άρισμα συνεχίστηκε με το Superstition(Stevie Wonder) αλλά η αποκορύφωση ήρθε όταν ο ντράμερ Leo Margarit εμφανίστηκε στη σκήνη για να το τραγουδήσει το “Don’t Talk To Strangers”(Dio) με τον Daniel να συνεχίζει στα ντραμς. Αχρείαστο να πω, ότι ακόμα και με αυτό το line up οι Pain Of Salvation μας προσέφεραν διασκευές που άλλες μπάντες δύσκολα μπορούν να εκτελέσουν αξιοπρεπώς. Για να τραγουδάει έτσι ο ντράμερ φανταστείτε οι άλλοι…
Κι όμως, οι εκπληκτικές ικανότητες και η μουσική παιδεία της μπάντας φάνηκαν ακόμα περισσότερο στην jazz εκτέλεση το Holy Diver (Dio) με φωνητικά αλλά Bee Gees και ένα reggae πέρασμα ακριβώς στην μέση του τραγουδιού. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, ήταν απλά φοβερό! Οι Pain Of Salvation αγαπούν πραγματικά τη ΜΟΥΣΙΚΗ όπως και το κοινό τους που απόλαυσε το “Nightmist” που έκλεισε μια γεμάτη βραδιά λίγο μετά τις 12.00.
Remedy Lane
Of Two Beginnings
Ending Theme
People Passing By
Linoleum
Ashes
Diffidentia
Winning A War
No Way
Road Salt
Of Dust (ηχογραφημένο)
Kingdom Of Loss
Falling
The Perfect Element
-------------------------------
Come Together (The Beatles)
Superstition (Stevie Wonder)
Don't Talk To Strangers (Dio)
Holy Diver (Dio)
Nightmist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου