Ήταν 2006 όταν μια αινιγματική μπάντα γεννήθηκε στη Βαυαρία και βαφτίστηκε από το όνομα ενός αρχαίου ατλάντειου χειρόγραφου. Πέντε χρόνια μετά, η μαγεία των Atlantean Kodex μένει άθικτη, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον μυστηριώδη κώδικα που μένει ακόμη να αποκρυπτογραφηθεί. Λέγεται πως οι Μάγοι της Ατλαντίδας ερμήνευαν τη θεία θέληση μέσα από, άγνωστα πια, σύμβολα που είχαν κληρονομήσει από παλιότερους καιρούς. Είναι μάλλον αδύνατο να αποφύγει κανείς τους συνειρμούς. Οι Atlantean Kodex αναβιώνουν μοναδικά το πνεύμα και τη μουσική που διδάχθηκαν από τους πατέρες του, από καιρό χαμένου, επικού heavy metal.
Φυσικά οι Atlantean Kodex δεν είναι απλοί απομιμητές, μα καταφέρνουν να παντρέψουν την viking ατμόσφαιρα των Bathory με το σφυροκόπημα των παλιών καλών Manowar. Δανείζονται τα καλύτερα στοιχεία των Solstice και των Candlemass, αλλά και της folk μουσικής εκ Βαυαρίας. Ευφυείς συνθέσεις με έξυπνα περάσματα, ποιητικοί στίχοι με πάθος και φαντασία, καθηλωτικά κομμάτια που δεν ξέρεις αν θα σε οδηγήσουν στην καταδίκη ή τον θρίαμβο. Οι Atlantean Kodex βάζουν το στίγμα τους ώστε θα μπορούσε κανείς να τους αναγνωρίσει με κλειστά μάτια ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες μπάντες.
Παρόλο που μετράνε λίγες κυκλοφορίες με κάποια demos και live ηχογραφήσεις, έχουν καταφέρει να γράψουν ήδη ιστορία αποτελώντας το νέο ιερό Graal που αποκαλύφθηκε ξαφνικά με τα Pnakotic Demos. Μετά από έναν τέτοιο αριστουργηματικό δίσκο, πάντα υπάρχει η αμφιβολία πως αντίστοιχα κατορθώματα είναι αδύνατα. Και κάπου εκεί πατάς το play - μιας και το βινύλιο δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει - και καταρρέει το σύμπαν γύρω σου. Ήδη από τα Pnakotic Demos ήμουν πιστή οπαδός των Atlantean Kodex, όμως, η λατρεία μου για αυτό το δίσκο έχει φτάσει σε σημείο ψύχωσης. Μέρες τώρα παίζει όταν ξυπνάω, παίζει όταν κοιμάμαι και πετάγομαι μέσα στη νύχτα πάντα με την ίδια απορία, τι έγραψαν οι άνθρωποι;
Το Golden Bough δανείζεται τον τίτλο και τη θεματολογία του από το ομώνυμο έργο ενός ανθρωπολόγου σερ, ονόματι James Frazer, ο οποίος με το έργο του αυτό επηρέασε βαθιά την μετέπειτα ανθρωπολογική επιστήμη και όχι μόνο. Μετά από έρευνες μύθων και τελετουργιών, ο Frazer κατέληξε πως κάθε μοντέρνα ευρωπαϊκή θρησκεία προέρχεται από την ίδια πρώϊμη παγανιστική λατρεία και περιστρέφεται γύρω από τη θυσία και την αναβίωση ενός σεπτού βασιλιά. Ακολουθώντας την ιδέα του βιβλίου, ο δίσκος καταπιάνεται στιχουργικά με τη στενή σχέση μεταξύ θρησκείας και μαγείας, όπως έχει πολλάκις αναφέρει και ο Manuel Trummer. Για ένα τέτοιο concept, δεν θα μπορούσε να βρεθεί αντιπροσωπευτικότερο εξώφυλλο από το διάσημο Νησί των Νεκρών, έναν ονειρικό κόσμο πλασμένο από το χέρι του συμβολιστή Αrnold Böcklin. Με μια εικόνα δημιουργείται στη στιγμή η ατμόσφαιρα ολόκληρου του δίσκου. Η μελαγχολία για τον ξεπεσμό και την εγκατάλειψη των αρχαίων πολιτισμών, αλλά και το δέος μπροστά στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής.
Από το πρώτο κιόλας τραγούδι, οι Atlantean Kodex συνδέουν όλα τα κομμάτια μέσα από τις ομορφότερες ιστορίες της μυθολογίας. Ο Αινείας που διασχίζει τον Αχέρωντα κραδαίνοντας το χρυσό κλωνάρι, το κλειδί για την είσοδο στο βασίλειο του Άδη, αναζητώντας το πνεύμα του πατέρα του. Το μακρύ ταξίδι των ηρώων προς τον τελικό προορισμό τους, τα Νησιά των Μακάρων, τα καταπράσινα λιβάδια των Ηλύσιων Πεδίων με τις πηγές της Λήθης να αναβλύζουν το αντίδοτο της θλίψης, το μυθικό νηπενθές. Δύο κόσμοι, το τέλος μιας εποχής, η αναμονή ενός νέου βασιλιά... Οι καμπάνες του Pilgrim σημαίνουν την ώρα που θα ξυπνήσει ο αποκοιμισμένος αυτοκράτορας που αιώνες τώρα περιμένει στωϊκά στα βάθη του Untersberg. Κατά τον θρύλο, κάθε 100 χρόνια ανοίγει τα βλέφαρα κι όταν πια δεν θα πετούν τα κοράκια, θα έχει έρθει η στιγμή να δοθεί στο Walserfeld η τελευταία μεγάλη μάχη της ανθρωπότητας. Αν σας καλύπτει αυτή η εκδοχή, πιάστε τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού και το τραγούδι του Durin, που ήταν η βασική έμπνευση για το συγκλονιστικότερο έπος που έχω ακούσει ποτέ. Κάπου διάβασα το εξής απλό: η αλήθεια κρύβεται στο Pilgrim... Πραγματικά δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα!
Το White Goddess που ακολουθεί σαν μικρή ελεγεία, είναι ταυτόχρονα ένας φόρος τιμής στο ομώνυμο έργο του άλλου αγαπημένου της μπάντας, Robert Graves. Ευτυχώς που υπάρχουν μπάντες σαν τους Atlantean Kodex και ξεστραβώνεται λιγάκι ο μέσος μεταλλάς. Κι εγώ μέσα σ' αυτήν την κατηγορία φυσικά...
Σε αντίθεση με το Pnakotic Demos, το Golden Bough κουβαλά πολύ περισσότερα doom στοιχεία, που είναι ιδαίτερα εμφανή στα βαριά riffs και τον αργόσυρτο ρυθμό του Temple of Katholick Magick. Και στα δύο πάντως, συναντάμε την έντονη επιρροή του Tolkien που προσφέρει τα λόγια του προφήτη Malbeth στην υπηρεσία του Disciples of the Iron Crown. Πόσο απλά και αβίαστα τοποθετείται η ιστορία της Στρατιάς των Νεκρών που έσπασαν τον όρκο τους στον Isildur, μέσα στα δάση του Vilseck; Ίσως και να καταντάω κουραστική με όλη αυτή τη παραφιλολογική μουρμούρα. Ίσως πάλι η φαντασία μου να παραέχει οργιάσει. Τι σημασία έχει όμως; Άλλωστε, αν ένας από τους στόχους του δίσκου ήταν πράγματι να "εξασκήσει τη φαντασία μας", βλέπω να παίρνω το πιο ξεκούραστο άριστα της ζωής μου.
Μετά τα καταιγιστικά drums και τις επιθετικές κιθάρες, ξεκινά δειλά δειλά το ακουστικό Vesperal Hymn, ένας γλυκά μελαγχολικός ύμνος με "βίαιες" εκρήξεις. Η πραγματικότητα δεν με χωράει πια, έχω μπει για τα καλά στο μαγικό κόσμο του Golden Bough και με καταβάλει μια ακατανίκητη επιθυμία να αναζητήσω αυτήν την πολλά υποσχόμενη γη, κι ας ξέρω πως δεν θα τη βρω ποτέ. H τόσο ζωντανή παραγωγή και ο πεντακάθαρος ήχος κάνουν τον κόσμο αυτό τόσο αληθοφανή. Ειδικά στα ακουστικά σημεία, είναι σαν οι μελωδίες να φτάνουν μαζί με το αεράκι και τον ήχο της θάλασσας μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Η δε φωνή του Markus Becker είναι απλά υπέροχη, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερη επιλογή. Τα διπλά - τριπλά, πολλαπλά τέλος πάντων - φωνητικά είναι σκετή μαγεία. Μ' αρέσει που είναι καθαρά από άχρηστα εφέ ώστε η φωνή παραμένει αληθινή και ανθρώπινη.
Όπως και το Vesperal Hymn, έτσι και το επόμενο κομμάτι δεν είναι νέο. Ίσως να είναι από τα πρώτα που ηχογράφησε η μπάντα, πίσω στο 2006 όταν ακόμα στη φωνή ήταν ο Phil Swanson. Συναντάμε πάλι την όμορφη ποίηση του παλιού μας γνώριμου (Tolkien φυσικά) που παλεύει με τον Chorozon, δαίμονα-άρχοντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων και άγρυπνο φύλακα της Αβύσσου που ξεχωρίζει την αλήθεια από το όνειρο. Και πάνω που ψάχνεις το ξίφος που κρύβεις στην ντουλάπα από την εποχή του Into Glory Ride, κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις τον εαυτό σου να σηκώνει τη γροθιά στον αέρα οριόμενος μαζί με το πλήθος "Kneel before Atlantean Kodex". Μα πώς βρέθηκα στο Keep It True;
Για το τέλος, το Golden Bough φυλάει ένα ακόμη οικείο κομμάτι που εξελίχθηκε και μεγάλωσε κατά 3 λεπτά. Θεωρώ πως το A Prophet In The Forest έχει πλέον τελειοποιηθεί μετά τα Pnakotic Demos όπου αναφέρεται ως ένα rough mix. Επηρεασμένο από τους μύθους και την ιστορία της περιοχής όπου μεγάλωσε ο Trummer, αποτελεί αληθινό ύμνο για μια πατρίδα. Τα τελευταία λόγια του ομώνυμου κομματιού με έκαναν να δακρύσω. Δεν ξέρω αν ήταν από χαρά ή από λύπη, ίσως να ήταν απλά μελαγχολία που το ταξίδι ανά τους αιώνες τέλειωσε τόσο σύντομα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ένας δίσκος έφερε στην επιφάνεια τόσο έντονα, μπλεγμένα μεταξύ τους, συναισθήματα.
Είναι προφανές πως τα παραπάνω μόνο κριτική δεν είναι, νιώθω πολύ μικρή για να κρίνω το μεγαλείο των Atlantean Kodex. Σε μια περίοδο της ζωής μου, που τίποτα πια δεν φαίνεται να με συγκινεί, έρχεται το Golden Bough και η μουσική τους αγγίζει για άλλη μια φορά την ψυχή μου. Με την ταπεινή μου γνώμη και τις λιγοστές μου γνώσεις, θα τολμήσω να πω πως οι Atlantean Kodex έχουν περάσει προ πολλού στη σφαίρα του θρύλου ως μια από τις πιο εμπνευσμένες μπάντες που σφραγίζουν με την πορεία τους το γνήσιο heavy metal.
ΠΗΓΗ : www.cloakndagger.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου